همه ی نوشته های:فیضی

مدیریت تهدید یکپارچه (UTM) راهکاری است که چندین ویژگی یا سرویس امنیتی در یک دستگاه واحد در شبکه شما ترکیب می شوند. با استفاده از UTM، کاربران شبکه با چندین ویژگی مختلف از جمله آنتی ویروس، فیلتر محتوا، فیلتر ایمیل و وب، آنتی اسپم و … محافظت می شوند.

UTM یک سازمان را قادر می سازد تا خدمات امنیتی آی تی خود را در یک دستگاه ادغام کرده و به طور بالقوه حفاظت از شبکه را ساده کند. در نتیجه، کسب ‌و کار شما می‌تواند تمام تهدیدات و فعالیت‌های مرتبط با امنیت را از طریق تنها یک پنل کنترل کند. به این ترتیب، دید کامل و ساده ای را بر تمام عناصر امنیت یا معماری بی سیم خود به دست می آورید.

مدیریت تهدید یکپارچه (UTM) چیست؟

مدیریت تهدید یکپارچه (UTM) یک رویکرد جامع برای حفاظت از شبکه‌ها و داده‌ها در برابر تهدیدهای امنیتی است. UTM با ترکیب مجموعه‌ای از خدمات امنیتی مانند فایروال، جلوگیری از نفوذ، فیلترینگ وب، آنتی‌ویروس و ضد اسپم، امنیتی چندلایه ارائه می‌دهد. این فناوری به سازمان‌ها کمک می‌کند تا تمامی تهدیدات سایبری را از یک نقطه مرکزی مدیریت و کنترل کنند. هدف UTM کاهش پیچیدگی مدیریت امنیت شبکه است، به‌طوری که کاربران نیازی به استفاده از چندین ابزار مختلف برای مقابله با تهدیدات نداشته باشند.

استفاده از UTM به سازمان‌ها این امکان را می‌دهد که با استفاده از یک دستگاه یا پلتفرم متمرکز، هم در هزینه‌ها صرفه‌جویی کنند و هم امنیت شبکه خود را ارتقا دهند. این رویکرد یکپارچه، علاوه بر کاهش زمان واکنش به تهدیدات، توانایی بهتری در شناسایی و مقابله با تهدیدات پیشرفته فراهم می‌کند.

ویژگی های مورد نظر یک مدیر تهدید یکپارچه

ویژگی‌های رایج در مدیریت تهدید یکپارچه (UTM) طیف وسیعی از ابزارهای امنیتی را شامل می‌شود که به تقویت امنیت شبکه و کنترل بهتر دسترسی کمک می‌کنند:

آنتی ویروس

یک UTM دارای نرم افزار آنتی ویروس است که می تواند شبکه شما را کنترل کند، سپس ویروس ها را شناسایی کرده و از آسیب رساندن به سیستم شما یا دستگاه های متصل به آن جلوگیری کند. این کار با استفاده از اطلاعات موجود در پایگاه‌های داده سیگنیچر، که انبارهایی حاوی پروفایل های ویروس‌ها هستند، انجام می‌شود تا بررسی شود که آیا هیچ ویروسی در سیستم شما اکتیو است یا در تلاش است به آن دسترسی پیدا کند.

برخی از تهدیداتی که نرم افزار آنتی ویروس در یک UTM می تواند متوقف کند شامل فایل های آلوده، تروجان ها، کرم ها، جاسوس افزارها و سایر بدافزارها است.

ضد بدافزار

مدیریت تهدید یکپارچه با شناسایی بدافزار و سپس پاسخ دادن، از شبکه شما در برابر بدافزار محافظت می کند. یک UTM می تواند برای شناسایی بدافزار شناخته شده، فیلتر کردن آن از جریان داده های شما و جلوگیری از نفوذ آن به سیستم شما، از قبل پیکربندی شود. UTM همچنین می تواند برای شناسایی تهدیدات بدافزار جدید با استفاده از آنالیز اکتشافی، که شامل قوانینی برای آنالیز رفتار و ویژگی های فایل ها است، پیکربندی شود.

UTM همچنین می تواند از سندباکس به عنوان یک اقدام ضد بدافزار استفاده کند. با سندباکس، سلولی در داخل کامپیوتر به عنوان یک سندباکس عمل می کند که فایل مشکوک را ضبط می‌کند. حتی اگر بدافزار مجاز به اجرا باشد، سندباکس از تعامل آن با سایر برنامه‌های کامپیوتر جلوگیری می‌کند.

فایروال

فایروال توانایی اسکن ترافیک ورودی و خروجی را برای ویروس ها، بدافزارها، حملات فیشینگ، اسپم ها، تلاش برای نفوذ به شبکه و سایر تهدیدات امنیت سایبری دارد. از آنجایی که فایروال‌های UTM داده‌های ورودی و خروجی شبکه شما را بررسی می‌کنند، می‌توانند از استفاده از دستگاه‌های داخل شبکه برای گسترش بدافزار به سایر شبکه‌هایی که به آن متصل می‌شوند نیز جلوگیری کنند.

پیشگیری از نفوذ

یک سیستم UTM می تواند قابلیت پیشگیری از نفوذ (IPS) را که حملات را شناسایی و از آنها جلوگیری می کند در اختیار یک سازمان قرار دهد. برای شناسایی تهدیدات، یک IPS بسته‌های داده را آنالیز کرده و به دنبال الگوهای شناخته شده در تهدیدات می‌گردد. وقتی یکی از این الگوها شناسایی شد، IPS حمله را متوقف می کند.

شبکه خصوصی مجازی

شبکه خصوصی مجازی (VPN) که با یک دستگاه UTM ارائه می شود، عملکردی مشابه زیرساخت VPN معمولی دارد. VPN یک شبکه خصوصی ایجاد می کند که از درون یک شبکه عمومی تانل زده و به کاربران امکان می دهد که داده ها را از طریق شبکه عمومی بدون نگرانی از مشاهده داده ها توسط دیگران ارسال و دریافت کنند. همه ارسال‌ها رمزگذاری می شوند بنابراین حتی اگر کسی در مسیر داده‌ها باشد، برای او بی‌فایده خواهد بود.

وب فیلترینگ

ویژگی وب فیلترینگ UTM می‌تواند از مشاهده وب‌ سایت‌ یا صفحات خاص توسط کاربران جلوگیری کند. این کار با متوقف کردن مرورگر کاربران از لود صفحات سایت ها در دستگاه آنها انجام می شود. وب فیلترینگ می تواند بنا به اهداف سازمان شما صفحات خاصی را هدف قرار دهد.

برای مثال، اگر می‌خواهید از پرت شدن حواس کارمندان توسط سایت‌های رسانه‌های اجتماعی خاص جلوگیری کنید، می‌توانید از بارگیری آن سایت‌ها در دستگاه‌هایشان در زمانی که به شبکه شما متصل هستند جلوگیری کنید.

پیشگیری از از دست دادن داده

پیشگیری از از دست دادن داده (DLP) امکان می دهد نقض داده و تلاش برای استخراج غیر مجاز آن را شناسایی کرده و از آن جلوگیری کنید. برای انجام این کار، سیستم DLP، داده‌های حساس را رصد کرده و هنگامی که تلاش یک عامل مخرب برای سرقت آن را شناسایی می‌کند، آن را بلاک و در نتیجه از داده‌ها محافظت می‌کند.

IPsec ،SSL و VPN

این ویژگی‌ها امکان دسترسی امن به شبکه از راه دور را فراهم می‌کنند و اطلاعات ارسالی را رمزگذاری می‌کنند.

این ترکیب از ابزارها UTM را به یک راهکار مؤثر و یکپارچه برای محافظت از شبکه‌های سازمانی تبدیل می‌کند.

مزایای استفاده از راهکار یکپارچه مدیریت تهدید

انعطاف پذیری و سازگاری

با یک شبکه UTM، می توانید از مجموعه ای از راهکارهای انعطاف پذیر برای مدیریت شبکه های پیچیده موجود در زیرساخت های تجاری مدرن استفاده کنید. شما می توانید آنچه را که نیاز دارید از میان مجموعه ای از ابزارهای مدیریت امنیت انتخاب کرده و بهترین گزینه را برای شبکه خاص خود انتخاب کنید. همچنین می‌توانید لایسنسی دریافت کنید که تمام تکنولوژی هایی که می‌خواهید را در اختیار قرار می دهد و در زمان شما برای خرید راهکارهای فردی صرفه‌جویی می‌کند.

از آنجا که یک UTM انعطاف پذیر است، شما این آزادی را دارید که بیش از یک تکنولوژی امنیتی را به دلخواه خود به کار بگیرید. همچنین، یک UTM با به‌روزرسانی‌های خودکار ارائه می‌شود که سیستم شما را برای مقابله با آخرین تهدیدات موجود آماده نگه می‌دارد.

یکپارچه سازی و مدیریت متمرکز

در یک راه‌اندازی معمولی بدون UTM، ممکن است مجبور شوید از چندین مؤلفه امنیتی، از جمله فایروال، کنترل اپلیکیشن، VPN و موارد دیگر به طور همزمان استفاده کنید. این می تواند زمان و منابع را از تیم شما بگیرد. با این حال، با یک UTM، می توانید همه چیز را یکپارچه کرده و با یک کنسول مدیریت، کنترل کنید. این امر نظارت بر سیستم و همچنین رسیدگی به اجزای خاصی در UTM را که ممکن است نیاز به به روز رسانی یا بررسی داشته باشند را آسان تر می کند.

ماهیت متمرکز یک UTM همچنین به شما امکان می دهد بر چندین تهدید به طور همزمان نظارت کنید زیرا آنها بر چندین مؤلفه شبکه شما تأثیر می گذارند. در یک شبکه بدون این ساختار متمرکز، زمانی که یک حمله چند-ماژوله در حال وقوع است، جلوگیری از آن می تواند بسیار دشوار باشد.

مقرون به صرفه بودن

به دلیل راه اندازی متمرکز، UTM تعداد دستگاه هایی که سازمان شما برای محافظت از شبکه نیاز دارد را کاهش می دهد. این ممکن است منجر به صرفه جویی قابل توجهی در هزینه شود. علاوه بر این، به دلیل اینکه کارکنان کمتری برای نظارت بر سیستم مورد نیاز هستند، می توانید در هزینه های نیروی انسانی نیز صرفه جویی کنید.

افزایش آگاهی از تهدیدات امنیتی شبکه

ترکیب متمرکز بودن UTM همراه با عملکرد سریعتر منجر به افزایش آگاهی از تهدیدات امنیتی شبکه می شود و شما را قادر می سازد حفاظت از تهدیدات پیشرفته (ATP) را پیاده سازی کنید. این کار تیم آی تی شما را برای مدیریت بهتر تهدیدات پایدار پیشرفته (APT) و سایر خطرات مدرن پیش رو، مجهز می کند.

توانایی بهبود یافته برای مقابله با این نوع تهدیدات ناشی از توانایی یک UTM برای اجرای چندین مکانیسم پاسخ به تهدید به صورت هماهنگ است که نیروها را در برابر تهدیدهایی که سعی در نفوذ به شبکه شما دارند ترکیب می کند.

راهکار امنیتی سریعتر برای کسب و کارها

با یک UTM، می توانید روش پردازش داده ها را بهینه کرده و همزمان از منابع کمتری استفاده کنید. UTM به اندازه چندین مؤلفه که مستقل از یکدیگر کار می کنند به منابع نیاز ندارد. راندمان بالاتری که از یک UTM دریافت می کنید ممکن است به شما این امکان را بدهد که منابع را برای مدیریت بهتر سایر فرآیندهای ضروری وابسته به شبکه آزاد کنید.

فایروال نسل بعدی در مقابل UTM

اگرچه، در ظاهر، ممکن است به نظر برسد که تفاوت‌های بین فایروال‌های نسل بعدی (NGFW) و UTM صرفاً معنایی هستند، بسته به اینکه از کدام NGFW استفاده می‌کنید، ممکن است تفاوت‌هایی وجود داشته باشد. هر دو راهکار از شبکه شما محافظت می کنند، با این حال، با UTM، این امکان وجود دارد که سرویس هایی را که به آن نیاز ندارید دریافت کنید. ادغام این سرویس ها با شبکه فعلی شما می تواند کار بیشتری را شامل شود. همچنین می‌تواند منجر به تصمیم‌گیری‌های دشوار و فرآیند راه‌اندازی چالش‌برانگیز شود زیرا سعی می‌کنید ویژگی‌های UTM را با آنچه قبلاً دارید ترکیب کنید یا یکی را در مقابل دیگری قرار دهید تا مشخص کنید کدام راهکار بهتر است.

از سوی دیگر، با NGFWها، مانند فایروال نسل بعدی فورتی گیت می توانید ویژگی های مورد نیاز خود را روشن کنید و آن را به یک راهکار کامل UTM تبدیل کنید. برعکس، شما می توانید انتخاب کنید که فقط از آن به عنوان فایروال استفاده کنید یا برخی از حفاظت ها را فعال کنید اما برخی دیگر را نه. به عنوان مثال، اگر فورتی گیت دارید و از تمام ظرفیت آن استفاده می کنید، به عنوان یک سیستم UTM نیز کار خواهد کرد.

تفاوت دیگر این است که NGFW یک راهکار موثر برای شرکت های بزرگتر است، در حالی که یک UTM معمولی ممکن است تحت فشار تقاضاهای یک سازمان از کار بیفتد.

تجهیزات UTM برای سازمان‌ها

همانطور که گفته شد UTM یا (Unified Threat Management) به معنی مدیریت یکپارچه تهدیدات، یک دستگاه یا راهکار امنیتی است که چندین قابلیت امنیتی را در یک پلتفرم واحد ادغام می‌کند. این تجهیزات برای سازمان‌هایی که به امنیت پیشرفته و مدیریت ساده نیاز دارند، بسیار مفید هستند.

مزایای استفاده از تجهیزات UTM برای سازمان‌ها

• مدیریت یکپارچه و کاهش پیچیدگی
• ترکیب چندین عملکرد امنیتی در یک دستگاه
• مدیریت متمرکز برای کاهش هزینه‌های اجرایی
• کاهش نیاز به استفاده از چندین سخت‌افزار مجزا

امنیت چندلایه و پیشرفته

• فایروال (Firewall): کنترل ترافیک شبکه و جلوگیری از دسترسی‌های غیرمجاز
• سیستم جلوگیری از نفوذ (IPS/IDS): شناسایی و مسدود کردن تهدیدات سایبری
• فیلترینگ وب (Web Filtering): جلوگیری از دسترسی به وب‌سایت‌های مخرب
• آنتی‌ویروس و آنتی‌بدافزار: بررسی و حذف تهدیدات مخرب
• قابلیت‌های پیشرفته برای سازمان‌ها
• VPN (شبکه خصوصی مجازی): اتصال امن برای کاربران از راه دور
• مدیریت پهنای باند: بهینه‌سازی استفاده از منابع شبکه
• کنترل دسترسی کاربران: تنظیم سطح دسترسی به اینترنت و اپلیکیشن‌ها

مقایسه تجهیزات UTM 

چرا سازمان‌های دولتی باید از تجهیزات UTM استفاده کنند؟

• محافظت در برابر تهدیدات سایبری

• کاهش هزینه‌های عملیاتی و افزایش کارایی

• کنترل بهتر بر دسترسی کاربران و استفاده از اینترنت

• مدیریت ساده‌تر امنیت در شبکه‌های گسترده

تفاوت NGFW و UTM چیست؟

NGFW (Next Generation Firewall) و UTM (Unified Threat Management) دو نوع راهکار امنیتی برای شبکه‌ها هستند، اما تفاوت‌های اساسی در نحوه عملکرد و کاربرد آن‌ها وجود دارد.

NGFW فایروال نسل جدید

تمرکز بر امنیت پیشرفته و انعطاف‌پذیری بالا؛ NGFW یک فایروال پیشرفته است که علاوه بر قابلیت‌های فایروال قدیمی ویژگی های زیر را نیز دارد:

• بررسی عمیق پکت‌ها (DPI – Deep Packet Inspection)
• کنترل اپلیکیشن‌ها (Application Control)
• سیستم تشخیص و جلوگیری از نفوذ (IDS/IPS)
• امنیت مبتنی بر هویت کاربر
• یکپارچگی با سرویس‌های ابری و SD-WAN

همچنین باید بدانید که NGFW بیشتر برای سازمان‌های بزرگ و شبکه‌هایی که نیاز به کنترل دقیق‌تر و امنیت سطح بالا دارند، مناسب است. اما باید بدانید در سال 2025 به دلیل مورد هدف قرار گرفتن سازمان کوچک برای مهاجمان سایبری، استفاده از فایروال های نسل جدید برای تمام سازمان کوچک، متوسط و بزرگ برای در امان نگه داشتن اطلاعات محرمانه ضروری است. برای دریافت مشاوره رایگان وانتخاب یک فایروال مناسب برای سازمانتان می توانید با کارشناسان مجرب شرکت داریا ارتباط بر قرار کنید.

UTM مدیریت یکپارچه تهدیدات

تمرکز بر یکپارچگی و سادگی مدیریت؛ UTM راهکاری جامع برای تأمین امنیت شبکه است که چندین ویژگی امنیتی را در یک دستگاه ترکیب می‌کند، از جمله این ویژگی ها می توان به موارد زیر اشاره کرد:

• داشتن تمام ویژگی های فایروال قدیمی
• آنتی‌ویروس و ضدفیشینگ
• VPN و امنیت ارتباطات
• فیلترینگ وب و ایمیل
• IPS/IDS اما با عملکرد ساده‌تر از ‌NGFW

نکته: UTM معمولاً برای کسب‌وکارهای کوچک و متوسط (SMB) که به یک راه‌حل ساده و مقرون ‌به‌ صرفه برای امنیت نیاز دارند، مناسب‌ تر است.

اگر سازمان شما نیاز به امنیت عمیق، کنترل دقیق ترافیک و مدیریت تهدیدات پیچیده دارد، NGFW گزینه بهتری است، اما اگر به دنبال یک راهکار ساده، مقرون‌به‌صرفه و همه‌کاره هستید، UTM انتخاب مناسبی برای شما خواهد بود. (استفاده از فایروال های سوفوس، سیسکو و از همه تر فورتی گیت برای در امان ماندن از حملات روز صفر و بد افزاری های 2025 یک هشدار جدی است)

لیست کامل بدافزارهای 2025

سخن پایانی

استفاده از تجهیزات UTM راهکاری ایده‌آل برای سازمان‌هایی است که به امنیت جامع و مدیریت ساده نیاز دارند. برندهایی مانند FortiGate ،Sophos ،Cisco و WatchGuard از بهترین گزینه‌های موجود هستند. انتخاب بهترین UTM به نیازهای خاص سازمان، بودجه و سطح امنیت مورد نظر بستگی دارد؛ برای داشتن اطلاعات بیشتر و دریافت مشاوره رایگان در رابطه با بهترین و کاربردی ترین تجهیزات امنیتی با کارشناسان شرکت داریا به شماره 0416224 تماس حاصل فرمایید.

در دنیای امنیت سایبری، یکی از خطرناک‌ترین تهدیداتی که سازمان‌ها و کاربران را به چالش می‌کشد، حمله روز صفر (Zero-Day Attacks) است. این نوع حمله زمانی رخ می‌دهند که مهاجمان از یک آسیب‌پذیری ناشناخته در نرم‌افزار، سیستم‌عامل یا سخت‌افزار،  پیش از آنکه توسعه‌دهندگان بتوانند راهکاری برای رفع آن ارائه دهند، سواستفاده میکنند.

حمله روز صفر چیست؟

حمله روز صفر (Zero-Day Attack) یک نوع حمله سایبری پیشرفته است که در آن مهاجم از یک آسیب‌پذیری ناشناخته در نرم‌افزار، سیستم‌عامل یا سخت‌افزار، پیش از آنکه توسعه‌دهندگان از وجود آن آگاه شوند و راهکاری برای رفع آن ارائه دهند، سوءاستفاده می‌کند.

جالب است بدانید، از آنجایی که این آسیب‌پذیری‌ها هنوز کشف و اصلاح نشده‌اند، هیچ راهکار امنیتی از پیش تعریف‌شده‌ برای مقابله با آن‌ها وجود ندارد که این امر باعث می‌شود این حملات بسیار خطرناک و غیرقابل پیش‌بینی باشند.

هکرها معمولاً این نوع حملات را برای سرقت اطلاعات، نفوذ به سیستم‌های حیاتی یا گسترش بدافزارها به کار می‌گیرند. از آنجا که شناسایی حملات روز صفر دشوار است، سازمان‌ها و کاربران باید از راهکارهای امنیتی پیشرفته مانند تحلیل رفتار شبکه، فایروال های نسل جدید و سیستم‌های تشخیص نفوذ استفاده کنند تا خطر این حملات را کاهش دهند.

دلیل نام گذاری حمله روز صفر

نام‌گذاری حمله روز صفر (Zero-Day Attack) به این دلیل است که توسعه‌دهنده یا تولیدکننده نرم‌افزار صفر روز (Zero Day) برای شناسایی و رفع آسیب‌پذیری دارد. به بیان دیگر، این آسیب‌پذیری از سوی مهاجمان پیش از اینکه سازنده از آن مطلع شود، مورد سوءاستفاده قرار می‌گیرد و هیچ وصله امنیتی (Patch) برای آن وجود ندارد. اصطلاح روز صفر در امنیت سایبری به دوره‌ای اشاره دارد که در آن یک ضعف امنیتی کشف شده اما هنوز راهکاری برای برطرف کردن آن ارائه نشده است، و مهاجمان در این بازه زمانی فرصت دارند تا حملات خود را اجرا کنند..

آسیب‌ پذیری روز صفر چیست؟

آسیب‌پذیری روز صفر (Zero-Day Vulnerability) به یک نقص امنیتی ناشناخته در نرم‌افزار، سیستم‌عامل یا سخت‌افزار گفته می‌شود که هنوز توسط توسعه‌دهنده یا تولیدکننده کشف و برطرف نشده است. این نوع آسیب‌پذیری‌ها به دلیل عدم وجود وصله (Patch) امنیتی، به هدفی ارزشمند برای هکرها و مجرمان سایبری تبدیل می‌شوند.

مهاجمان می‌توانند با کشف و سوءاستفاده از این نقاط ضعف، حملاتی مانند اجرای کد مخرب، سرقت اطلاعات یا دسترسی غیرمجاز به سیستم‌ها را انجام دهند. از آنجا که این آسیب‌پذیری‌ها پیش از کشف و اصلاح توسط سازندگان مورد استفاده قرار می‌گیرند که باید بدانید مقابله با آن‌ها بسیار دشوار است و باید برای امن سازی شبکه از تجهیزات امنیتی به خصوص فایروال های سخت افزاری از جمله فورتی گیت استفاده شود.

حمله روز صفر چگونه اتفاق می افتد؟

روند کلی وقوع حمله روز صفر به شرح زیر است:

1. کشف آسیب‌پذیری: مهاجم یا یک محقق امنیتی یک نقص امنیتی در نرم‌افزار، سیستم یا سخت‌افزار را شناسایی می‌کند و سپس به‌عنوان سلاح سایبری از آن استفاده می‌کند.
2. توسعه اکسپلویت (Exploit): پس از کشف آسیب‌پذیری، مهاجم یک کد مخرب (اکسپلویت) طراحی می‌کند که از این ضعف سوءاستفاده کرده و کنترل سیستم هدف را در دست می‌گیرد.
3. اجرای حمله: مهاجم از راه‌های مختلف مانند ایمیل فیشینگ، لینک‌ های آلوده، وب‌ سایت ‌های مخرب یا بدافزارهای پنهان ‌شده در نرم‌افزارها، اکسپلویت را اجرا می‌کند تا به سیستم قربانی نفوذ کند.
4. سوء استفاده از سیستم آلوده: پس از موفقیت در نفوذ، هکر می‌تواند اقداماتی مانند سرقت اطلاعات، نصب بدافزار، تغییر داده‌ها یا ایجاد Backdoor برای دسترسی‌ های بعدی را انجام دهد.
5. کشف و ارائه پچ امنیتی: پس از مدتی، توسعه‌دهنده یا محققان امنیتی متوجه آسیب‌پذیری شده و یک به‌روزرسانی امنیتی (Patch) منتشر می‌کنند. با این حال، در فاصله زمانی بین کشف آسیب‌پذیری توسط مهاجم و انتشار پچ، سازمان‌ها و کاربران در معرض خطر قرار دارند.

به دلیل ماهیت پنهان و پیش بینی نشدن این حملات، استفاده از سیستم ‌های تشخیص نفوذ پیشرفته، فایروال های سخت افزاری متناسب با نیاز سازمان، نظارت مستمر بر امنیت شبکه و به‌روزرسانی مداوم نرم‌افزارها از بهترین روش‌های کاهش خطر حمله روز صفر هستند.

نحوه تشخیص باگ های حمله روز صفر

تشخیص باگ‌های حمله روز صفر (Zero-Day Bugs) چالش‌برانگیز است، زیرا این آسیب‌پذیری‌ها پیش از کشف رسمی و انتشار پچ‌های امنیتی مورد سوءاستفاده قرار می‌گیرند. با این حال، روش‌های زیر برای شناسایی تهدیدات روز صفر مورد استفاده قرار می‌گیرند:

تحلیل رفتار غیرعادی در سیستم و شبکه

حملات روز صفر معمولاً نشانه‌های غیرعادی در عملکرد سیستم و ترافیک شبکه ایجاد می‌کنند. برخی از راهکارهای تشخیص عبارتند از:

• سیستم‌های تشخیص و پیشگیری از نفوذ (IDS/IPS): این ابزارها ترافیک شبکه را مانیتور کرده و به‌دنبال الگوهای مشکوک یا تغییرات غیرمعمول در داده‌های ورودی و خروجی هستند.
• تحلیل رفتار کاربر و موجودیت (UEBA): بررسی رفتار کاربران و فرآیندهای سیستم برای شناسایی فعالیت‌های غیرمعمول مانند تلاش‌های مشکوک برای اجرای کدهای جدید یا تغییرات ناگهانی در سطح دسترسی.

نظارت بر فعالیت ‌های غیرمعمول در نرم‌ افزارها

• Crash Reports & Log Analysis: تحلیل گزارش‌های خرابی اپلیکیشن‌ها (Crash Reports) و بررسی لاگ‌های سیستم می‌تواند به کشف رفتارهای غیرعادی ناشی از اکسپلویت‌های روز صفر کمک کند.
• Sandboxing: اجرای اپلیکیشن‌ها در یک محیط مجازی ایزوله، برای بررسی رفتار غیرعادی و شناسایی حملات احتمالی.

تحلیل اکتشافی و یادگیری ماشین

• استفاده از هوش مصنوعی و الگوریتم‌های یادگیری ماشین برای بررسی و پیش‌بینی رفتارهای مخرب در سیستم‌های نرم‌افزاری.
• تشخیص تغییرات مشکوک در الگوهای پردازش داده، ارتباطات شبکه و مصرف منابع سیستم.

بررسی ایمیل‌ها و حملات فیشینگ

• بسیاری از اکسپلویت‌های روز صفر از طریق ایمیل‌های آلوده و پیوست‌های مشکوک منتشر می‌شوند. راهکارهایی مانند تحلیل ایمیل‌های فیشینگ، فیلتر اسپم پیشرفته و بررسی لینک‌های ناشناس می‌توانند خطر این حملات را کاهش دهند.

به طور خلاصه تشخیص باگ‌های روز صفر به ترکیبی از نظارت پیشرفته، تحلیل رفتار و یادگیری ماشین نیاز دارد. از آنجایی که این آسیب‌پذیری‌ها هنوز ناشناخته‌اند، امنیت لایه‌ای (Defense in Depth) و به‌روزرسانی مداوم سیستم‌ها بهترین راه برای کاهش خطر این حملات است.

تحول از پردازنده‌های 32 بیتی به 64 بیتی، یکی از مهم‌ترین تحولات فناوری در دو دهه گذشته بوده است. این تغییر نه‌تنها در نحوه پردازش داده‌ها تأثیر گذاشته، بلکه دنیای رایانه‌ها و دستگاه‌های دیجیتال را به کلی دگرگون کرده است. با افزایش نیاز به قدرت پردازش بیشتر و مدیریت داده‌های پیچیده، پردازنده‌های 64 بیتی به تدریج جایگزین مدل‌های قبلی شدند. اما آیا این روند متوقف خواهد شد؟ آیا روزی فرا می‌رسد که ما به پردازنده‌های 128 بیتی نیاز داشته باشیم؟

تعریف پردازنده

پردازنده (CPU)  جزء اصلی یک کامپیوتر است که وظیفه انجام محاسبات و پردازش اطلاعات را بر عهده دارد. پردازنده به‌عنوان “مغز” کامپیوتر عمل می‌کند و می‌تواند دستورات برنامه‌ها را اجرا کند. این دستگاه وظیفه انجام عملیات منطقی، ریاضی و کنترلی را دارد و داده‌ها را از حافظه دریافت کرده، آن‌ها را پردازش کرده و نتایج را به حافظه یا دستگاه‌های خروجی ارسال می‌کند.

پردازنده‌ها معمولاً شامل هسته‌های متعدد هستند که به‌صورت همزمان قادر به پردازش چندین دستورالعمل هستند. همچنین، آن‌ها دارای کش (Cache) برای ذخیره‌سازی موقت داده‌ها و اطلاعات مورد نیاز برای افزایش سرعت پردازش هستند. پردازنده‌ها به دو دسته اصلی تقسیم می‌شوند:

1. پردازنده‌های مرکزی (CPU): برای انجام محاسبات و پردازش‌های عمومی طراحی شده‌اند.
2. پردازنده‌های گرافیکی (GPU): برای پردازش داده‌های گرافیکی و محاسبات موازی بهینه‌سازی شده‌اند.

پردازنده های 32 بیتی در مقابل 64 بیتی

پردازنده‌های 32 بیتی قادر به پردازش 32 بیت اطلاعات به‌طور همزمان هستند، در حالی که پردازنده‌های 64 بیتی می‌توانند 64 بیت را همزمان پردازش کنند. این افزایش ظرفیت باعث می‌شود که پردازنده‌های 64 بیتی بتوانند اطلاعات بیشتری را به‌طور همزمان مدیریت کنند و به این ترتیب عملکرد و قابلیت‌های بهتری را ارائه دهند.

اکثر کامپیوترها و دستگاه‌های موبایل مدرن از پردازنده‌های 64 بیتی استفاده می‌کنند، اما برخی از دستگاه‌های قدیمی هنوز با پردازنده‌های 32 بیتی کار می‌کنند. به همین دلیل هنوز سیستم‌ عامل‌های 32 بیتی وجود دارند. قابل ذکر است که ویندوز 11 نسخه 32 بیتی ندارد و ویندوز 10 آخرین نسخه‌ای است که از این پردازنده‌های قدیمی پشتیبانی می‌کند. همچنین، اپل به‌طور کامل پشتیبانی از اپلیکیشن‌های 32 بیتی را کنار گذاشته است و به‌نظر می‌رسد که هر دو پلتفرم اصلی کامپیوتر برای همیشه با پردازنده 32 بیتی خداحافظی کرده‌اند.

اندازه بیت و رم

یک CPU 32 بیتی برای مدیریت داده‌ها در واحدهای 32 بیتی طراحی شده است، که به آن امکان می‌دهد به 4,294,967,296 (یا 32^2) مکان حافظه جداگانه دسترسی داشته باشد که هر یک آدرس منحصر به فرد دارند. با این حال، حافظه واقعی قابل استفاده در سیستم‌های 32 بیتی اغلب کمتر از 4 گیگابایت است، زیرا فضای آدرس حافظه برای سایر دستگاه‌های سخت‌افزاری مانند پردازنده‌های گرافیکی محفوظ است. به عنوان مثال، اگر پردازنده گرافیکی شما دارای 512 مگابایت VRAM باشد، تنها می‌توانید 3.5 گیگابایت از RAM سیستم را آدرس‌دهی کنید.

در عوض، CPUهای 64 بیتی می‌توانند حافظه بسیار بیشتری نسبت به همتایان 32 بیتی خود آدرس‌دهی کنند. یک CPU 64 بیتی برای مدیریت داده‌ها در واحدهای 64 بیتی طراحی شده است، که به آن اجازه می‌دهد به 18,446,744,073,709,551,616 (یا 64^2) مکان حافظه جداگانه دسترسی داشته باشد. از نظر تئوری، یک CPU 64 بیتی می‌تواند تا 16 اگزابایت RAM را آدرس‌دهی کند.

در عمل، مقدار RAM که یک CPU 64 بیتی می‌تواند آدرس‌دهی کند، به سیستم‌عامل و محدودیت‌های فیزیکی سخت‌افزار کامپیوتر بستگی دارد. با این حال، کامپیوترها و سرورهای مدرن با پردازنده‌های 64 بیتی می‌توانند مقادیر قابل توجهی RAM نسبت به سیستم‌های 32 بیتی را در خود جای دهند و بسیاری از سیستم‌ها از صدها گیگابایت یا حتی ترابایت RAM پشتیبانی می‌کنند.

چرا CPU ها به سمت 64 بیت رفتند؟

برای پاسخگویی به تقاضاهای رو به رشد برای قدرت پردازش بیشتر و آدرس‌پذیری حافظه، معماری پردازنده‌ها از 32 بیتی به 64 بیتی تغییر یافت. کامپیوترهای شخصی در اوایل دهه 2000 شروع به استفاده از پردازنده های 64 بیتی کردند، اما این پردازنده ها قبلاً در دهه 1990 برای سرورها و ایستگاه های کاری در دسترس بودند.

پردازنده های 64 بیتی می توانند حجم زیادی از داده ها را پردازش کنند و به حافظه بسیار بیشتری دسترسی داشته باشند. آنها عملکرد و کارایی بالاتری را در مقایسه با پردازنده های 32 بیتی ارائه می دهند. به همین دلیل است که امروزه اکثر کامپیوترها و دستگاه های موبایل از پردازنده های 64 بیتی استفاده می کنند. افزایش تعداد هسته‌های CPU به‌طور خاص منجر به نیاز اجتناب‌ناپذیر به ظرفیت RAM بیشتر شد.

مزایای اندازه ­های بیت بزرگتر

اندازه بیت بزرگتر دامنه بیشتری از مقادیر عددی را امکان‌پذیر می‌سازد که می‌تواند برای کارهایی که به دقت بالایی نیاز دارند، مانند محاسبات علمی و مالی، مفید باشد. همچنین می‌توانید امنیت بهبود یافته‌ای را برای کارهایی مانند رمزگذاری پیاده‌سازی کنید، زیرا با افزایش اندازه بیت، شکستن کدها چالش‌برانگیزتر می‌شود.

بیت‌های بیشتر، پردازنده را قادر می‌سازد تا عملیات پیچیده‌تر و مقادیر بیشتری از داده‌ها را به‌طور همزمان مدیریت کند و عملکرد و کارایی کلی را بهبود بخشد. همچنین، اندازه بیت بزرگتر می‌تواند سازگاری کامپیوتر را با مجموعه داده‌های بزرگ و اپلیکیشن‌های پیچیده بهبود بخشد. این مسئله در یادگیری ماشین و سایر بارهای کاری HPC (محاسبات با عملکرد بالا) اهمیت ویژه‌ای دارد.

چرا ممکن است هرگز به کامپیوترهای 128بیتی نیاز نداشته باشیم؟

پیش بینی آینده عملا غیرممکن است، اما چند دلیل وجود دارد که چرا کامپیوترهای 128بیتی ممکن است هرگز مورد نیاز نباشند:

کاهش بازدهی: با افزایش اندازه بیت پردازنده، معمولا بهبود عملکرد و قابلیت­ها کمتر قابل توجه است. به عبارت دیگر، بهبود از 64 به 128بیت به هیچ وجه قابل مقایسه با تغییر از پردازنده های 8 بیتی به 16 بیتی نیست.

راه حل­ های جایگزین: ممکن است راهکارهای جایگزینی برای رفع نیاز به افزایش قدرت پردازش و آدرس دهی حافظه وجود داشته باشد، مانند استفاده از چندین پردازنده یا سخت افزار تخصصی به جای یک پردازنده واحد و بزرگ با اندازه بیت بزرگ.

محدودیت های فیزیکی: ممکن است به دلیل محدودیت های تکنولوژیکی یا مواد، ایجاد یک پردازنده 128بیتی مدرن پیچیده، غیرممکن باشد.

هزینه و منابع: توسعه و تولید پردازنده‌های 128 بیتی می‌تواند هزینه‌ و منابع­ زیادی طلب کند و تولید انبوه به صرفه نباشد.

جمع بندی

درست است که مزایای تغییر از 64 بیتی به 128 بیتی ممکن است امروز ارزشش را نداشته باشد ولی امکان دارد اپلیکیشن ها یا تکنولوژی های جدیدی در آینده ظاهر شوند که می توانند توسعه پردازنده های 128 بیتی را به جلو ببرند.

پیشرفت‌ها در هوش مصنوعی، محاسبات کوانتومی یا سایر فناوری‌هایی که هنوز کشف نشده‌اند ممکن است نیاز به پردازنده‌های قدرتمندتر با اندازه بیت‌های بزرگتر را ایجاد کند. آینده تکنولوژی­ همیشه نامشخص است و آنچه امروز غیر ضروری یا غیرمحتمل به نظر می رسد می تواند در سال های آینده ضروری شود.

اخیراً تبلیغات زیادی در زمینه هوش مصنوعی صورت گرفته است، اما این بدان معنا نیست که ربات ها قرار است جایگزین ما شوند. این مقاله این موضوع را شفاف میکند و توضیح می دهد که کسب و کارها چه رویکردی باید نسبت به هوش مصنوعی داشته باشند.

از تفکر در مورد ماشین‌های خودران گرفته تا ترس از ربات‌های هوش مصنوعی که می‌توانند دنیا را نابود کنند، در چند سال گذشته تبلیغات هوش مصنوعی زیادی انجام شده است. هوش مصنوعی تصورات، رویاها و گهگاهی کابوس های ما را تسخیر کرده است. با این حال، واقعیت این است که پیشرفت هوش مصنوعی در حال حاضر بسیار کمتر از آن چیزی است که ما پیش‌بینی می‌کردیم. به عنوان مثال، خودروهای خودران که اغلب به عنوان نمادی از آینده بی حد و حصر هوش مصنوعی در نظر گرفته می‌شوند، یک مورد استفاده محدود را نشان می‌دهند و هنوز یک برنامه رایج در تمام بخش‌های حمل‌ونقل نیستند.

هوش مصنوعی در مقابل یادگیری ماشین

هوش مصنوعی و یادگیری ماشین اصطلاحاتی هستند که اغلب به جای هم استفاده می شوند، اما مفاهیم متفاوتی را نشان می دهند. هدف هوش مصنوعی ایجاد آگاهی است که به معنای قابلیت آگاهی و استعداد قبولی در تست تورینگ است که با استفاده از آموخته ها و ارتقاء آن به سطح بعدی کار می کند. هدف استفاده از هوش مصنوعی کپی کردن اعمال انسان است، مانند ایجاد یک ربات تمیزکننده که به روشی شبیه به انسان عمل می کند.

یادگیری ماشین زیر مجموعه ای از هوش مصنوعی است که شامل مدل های ریاضی است و توانایی های آن بر اساس ترکیب ماشین ها با داده ها است. یادگیری ماشین با یادگیری درس از رویدادها و سپس اولویت بندی آن درس ها کار می کند. در نتیجه، یادگیری ماشین می‌تواند اقداماتی را انجام دهد که انسان‌ها قادر به انجام آن‌ها نیستند، مانند مرور مجموعه‌های وسیعی از داده‌ها، کشف الگوها، پیش‌بینی احتمالات و موارد دیگر.

هوش مصنوعی عمومی در مقابل هوش مصنوعی محدود

مفهوم هوش مصنوعی عمومی (General AI) همان چیزی است که اغلب مردم را می‌ترساند، زیرا مظهر “ربات‌های ارباب” ما است که جایگزین انسان‌ها می‌شوند. با این حال، در حالی که این ایده از نظر فنی امکان پذیر است، ما در حال حاضر در آن مرحله نیستیم.

بر خلاف هوش مصنوعی عمومی، هوش مصنوعی محدود (Narrow AI) یک شکل تخصصی از هوش مصنوعی است که برای کارهای بسیار خاص تنظیم شده است. این متمرکز بودن به پشتیبانی از انسان‌ها کمک می‌کند و ما را از کارهایی که خیلی سخت یا بسیار مضر هستند، رهایی می‌بخشد. توجه داشته باشید که هوش مصنوعی قرار نیست جایگزین ما شود؛ هوش مصنوعی محدود در حال حاضر در صنایع مختلف مانند ساخت خودرو یا جعبه های بسته بندی استفاده می شود. در امنیت سایبری، هوش مصنوعی محدود می‌تواند داده‌ها و گزارش‌های فعالیت را به منظور جستجوی ناهنجاری‌ها یا نشانه‌های حمله آنالیز کند.

هوش مصنوعی و یادگیری ماشین در طبیعت

سه مدل رایج هوش مصنوعی و یادگیری ماشین در طبیعت وجود دارد: هوش مصنوعی مولد، یادگیری ماشین تحت نظارت و یادگیری ماشین بدون نظارت.

هوش مصنوعی مولد

هوش مصنوعی مولد یک زمینه پیشرفته در هوش مصنوعی است که با مدل هایی مانند LLM که بر روی مجموعه ای از دانش، آموزش داده شده است. فناوری هوش مصنوعی مولد توانایی تولید محتوای جدید بر اساس اطلاعات موجود در آن مجموعه را دارد. هوش مصنوعی مولد به عنوان شکلی از “تصحیح خودکار” یا ” تایپ از قبل” توصیف شده است، اما قدرتمندتر. نمونه هایی از اپلیکیشن های هوش مصنوعی مولد عبارتند از بینگ، بارد، ChatGPT، Dall-E و دستیاران تخصصی سایبری مانند IBM Security QRadar Advisor with Watson یا MSFT Security CoPilot.

هوش مصنوعی مولد برای مواردی مانند ایده پردازی، کمک به ویرایش و انجام تحقیقات بر روی یک مجموعه متن قابل اعتماد، بهترین گزینه است. متخصصان امنیت سایبری، مانند تیم‌های SOC و فیوژن، می‌توانند از هوش مصنوعی مولد به منظور تحقیق استفاده کنند تا به آن‌ها در درک آسیب‌پذیری‌های حمله روز صفر، توپولوژی‌های شبکه یا شاخص‌های نفوذ (IoC) کمک کنند. مهم است که بدانیم هوش مصنوعی مولد گاهی اوقات “توهم” ایجاد می کند، یعنی پاسخ های اشتباه.

به گفته ایتای مائور، مدیر ارشد استراتژی امنیت در Cato Networks، “هوش مصنوعی مولد می تواند به مجرمان نیز کمک کند. به عنوان مثال، آنها می توانند از آن برای نوشتن ایمیل های فیشینگ استفاده کنند. قبل از ChatGPT، یکی از تشخیص های اساسی ایمیل های فیشینگ اشتباهات املایی و دستور زبان بد بود. اینها نشانه هایی بودند که نشان می داد چیزی مشکوک است. اکنون مجرمان می توانند به راحتی یک ایمیل فیشینگ به زبان های مختلف و با دستور زبان کامل بنویسند.

یادگیری بدون نظارت

یادگیری بدون نظارت در یادگیری ماشین به این معنی است که داده های آموزشی و نتایج، برچسب گذاری نمی شوند. این رویکرد به الگوریتم‌ها اجازه می‌دهد تا بدون دخالت انسان از داده‌ها استنتاج کنند، الگوها، خوشه‌ها و ارتباطات را بیابند. یادگیری بدون نظارت معمولاً برای توصیه های پویا مانند وب سایت های خرده فروشی استفاده می شود.

در امنیت سایبری، یادگیری بدون نظارت می‌تواند برای خوشه‌بندی یا گروه‌بندی و یافتن الگوهایی که قبلاً آشکار نبودند استفاده شود، به عنوان مثال می‌تواند به شناسایی همه بدافزارها با امضای خاصی که از یک کشور خاص سرچشمه می‌گیرد، کمک کند. همچنین می تواند ارتباطات و لینک های بین مجموعه داده ها را بیابد. به عنوان مثال، تعیین اینکه آیا افرادی که روی ایمیل های فیشینگ کلیک می کنند، احتمال بیشتری برای استفاده مجدد از رمزهای عبور دارند یا خیر. یکی دیگر از موارد استفاده، تشخیص ناهنجاری است، مانند شناسایی فعالیتی که ممکن است نشان دهد مهاجم از اطلاعات اکانت دزدیده شده استفاده می کند.

یادگیری بدون نظارت همیشه انتخاب درستی نیست. هنگامی که خروجی اشتباه تاثیر بسیار بالا و پیامدهای شدیدی دارد، زمانی که به زمان های آموزشی کوتاه نیاز است، یا زمانی که شفافیت کامل مورد نیاز است، توصیه می شود رویکرد متفاوتی در پیش بگیرید.

یادگیری تحت نظارت

در یادگیری تحت نظارت، داده های آموزشی با جفت های ورودی/خروجی برچسب گذاری می شوند و دقت مدل به کیفیت برچسب گذاری و کامل بودن مجموعه داده ها بستگی دارد. مداخله انسانی اغلب برای بررسی خروجی، بهبود دقت و اصلاح هرگونه سوگیری مورد نیاز است. یادگیری تحت نظارت بهترین گزینه برای انجام پیش بینی ها است.

در امنیت سایبری، یادگیری تحت نظارت برای طبقه بندی استفاده می شود که می تواند به شناسایی فیشینگ و بدافزار کمک کند. همچنین می‌توان از آن برای رگرسیون استفاده کرد، مانند پیش‌بینی هزینه یک حمله جدید بر اساس هزینه‌های حوادث گذشته.

اگر زمانی برای آموزش وجود نداشته باشد یا کسی برای برچسب زدن یا آموزش داده ها وجود نداشته باشد، یادگیری تحت نظارت گزینه مناسبی نیست. همچنین زمانی که نیاز به آنالیز مقادیر زیادی از داده وجود دارد، زمانی که داده کافی وجود ندارد، یا زمانی که طبقه بندی/خوشه بندی خودکار هدف نهایی است، توصیه نمی شود.

یادگیری تقویتی (RL)

یادگیری تقویتی (RL) فضایی بین یادگیری کاملاً تحت نظارت و بدون نظارت جای می گیرد و یک رویکرد منحصر به فرد برای یادگیری ماشین است. این به آن معنا است که زمانی که یک مدل آموزشی در پیش بینی موارد استفاده خاص ناکام باشد، یک مدل دیگر بازآموزی می شود. حتی یادگیری عمیق، با دسترسی به مجموعه بزرگ داده‌، همچنان می‌تواند موارد استفاده غیرمتعارف را که یادگیری تقویتی می‌تواند به آن رسیدگی کند، از دست بدهد. وجود یادگیری تقویتی یک پذیرش ضمنی است که مدل ها می توانند ناقص باشند.

آنچه مجرمان سایبری درباره هوش مصنوعی مولد می گویند

هوش مصنوعی مولد مورد توجه مجرمان سایبری است. به گفته ایتای مائور “جنایتکاران سایبری از روزی ChatGPT، Bard و سایر برنامه های هوش مصنوعی مولد معرفی شدند، در مورد نحوه استفاده از صحبت می کردند و همچنین تجربیات و افکار خود را در مورد قابلیت های آنها به اشتراک می گذاشتند. همانطور که به نظر می رسد، آنها معتقدند که GenAI دارای محدودیت هایی است و احتمالا در چند سال آینده برای استفاده مهاجمان کامل تر خواهد شد.”

برخی از نمونه های مکالمه عبارتند از:

چارچوب مدیریت ریسک هوش مصنوعی توسط NIST

هنگام تعامل با هوش مصنوعی و راه حل های مبتنی بر هوش مصنوعی، درک محدودیت ها، خطرات و آسیب پذیری های هوش مصنوعی بسیار مهم است. چارچوب مدیریت ریسک هوش مصنوعی توسط NIST مجموعه‌ای از دستورالعمل‌ها و بهترین شیوه‌ها است که برای کمک به سازمان‌ها در شناسایی، ارزیابی و مدیریت ریسک‌های مرتبط با استقرار و استفاده از فناوری‌های هوش مصنوعی طراحی شده اند.

چارچوب از شش عنصر تشکیل شده است:

1. معتبر و قابل اعتماد: هوش مصنوعی می تواند اطلاعات اشتباهی را ارائه دهد که در GenAI به عنوان “توهم” نیز شناخته می شود. مهم است که شرکت‌ها بتوانند هوش مصنوعی مورد استفاده خود از لحاظ دقت و قابل اعتماد بودن اعتبار سنجی کنند.
2. ایمن: اطمینان از اینکه اطلاعات خواسته شده با سایر کاربران به اشتراک گذاشته نمی شود، مانند مورد سامسونگ.
3. ایمن و انعطاف پذیر : مهاجمان از هوش مصنوعی برای حملات سایبری استفاده می کنند. سازمان ها باید اطمینان حاصل کنند که سیستم هوش مصنوعی آنها در برابر حملات محافظت شده و ایمن است و میتواند تلاش برای سواستفاده هکر ها و یا استفاده آنها از هوش مصنوعی سازمان برای حمله را خنثی کند.
4. مسئولیت پذیر و شفاف: مهم است که بتوانیم زنجیره تامین هوش مصنوعی را توضیح دهیم و اطمینان حاصل کنیم که گفتگوی شفاف در مورد نحوه عملکرد آن وجود دارد. هوش مصنوعی جادو نیست.
5. افزایش حریم خصوصی: اطمینان از محافظت و ناشناس بودن اطلاعات درخواستی در دریاچه داده و به هنگام استفاده.
6. منصفانه – این یکی از مهمترین عناصر است. این به معنای مدیریت سوگیری مضر است. به عنوان مثال، اغلب در تشخیص چهره هوش مصنوعی تعصب وجود دارد، به طوری که مردان با پوست روشن در مقایسه با زنان و افراد با پوست تیره‌تر با دقت بیشتری شناسایی می‌شوند. به عنوان مثال، هنگام استفاده از هوش مصنوعی برای اجرای قانون، این می تواند پیامدهای شدیدی داشته باشد.

جمع بندی

و در پایان بهتر است بدانید، هوش مصنوعی نه تنها ترسناک نیست، بلکه می تواند یک پل پرتاب برای شما باشد، اما به شرطی که اطلاعات کاملی از نحوه استفاده از آن را بلد باشد.

وای فای عمومی که مدت هاست به یک امر عادی تبدیل شده است، نه تنها برای کاربران فردی بلکه برای مشاغل نیز ایجاد تهدید می کند. با ظهور شیوه دورکاری، مردم اکنون می توانند تقریباً از هر کجا کار کنند: یک کافه نزدیک به خانه، یک هتل در یک شهر دیگر یا حتی در حالی که منتظر هواپیما در فرودگاه هستند. حال بیایید خطرات اتصال به Wi-Fi عمومی، هم برای شما و هم برای مشاغل را بررسی کنیم.

به گفته مشاور فوربس، اکثر مردم (56٪) به شبکه های Wi-Fi عمومی که نیازی به رمز عبور ندارند متصل می شوند. این راحتی، بهایی دارد و بسیاری از آن غافلند که مهاجمان می توانند جزئیات کارت، رمز عبور و سایر اطلاعات حساس را سرقت کنند.

خطرات استفاده از وای فای عمومی

استفاده از وای فای عمومی، مانند وای فای موجود در کافه‌ها، فرودگاه‌ها و هتل‌ها، راحتی زیادی را به کاربران ارائه می‌دهد، اما می‌تواند خطرات جدی نیز به همراه داشته باشد. در ادامه به برخی از خطرات استفاده از وای فای عمومی اشاره میکنیم:

حملات Man-in-the-Middle (MITM)

این شیوه یکی از رایج ترین تهدیدات در وای فای عمومی است. در یک حمله MITM، هکر مخفیانه بین ارتباط دو طرف قرار گرفته و آن را تغییر می دهد. کاربر فکر میکند که مستقیماً با یک وب سایت، سرور ایمیل یا کاربر دیگری در ارتباط است، اما هکر در حال انتقال اطلاعات است و داده های حساس را در این فرآیند ضبط می کند.

استراق سمع

شبکه‌های Wi-Fi عمومی، به ‌ویژه شبکه‌های بدون رمزگذاری (مانند WPA2)، به هکرها این امکان را می‌دهند که به داده‌هایی که از طریق شبکه منتقل می‌شوند، گوش کنند. ابزارهایی مانند آنالیزور بسته می توانند ترافیک رمزگذاری نشده را گرفته و استخراج اطلاعات حساس را برای هکرها آسان می کند.

هات اسپات جعلی

یک هکر، یک شبکه Wi-Fi جعلی را راه‌اندازی می‌کند، اغلب با نامی شبیه به یک شبکه اصلی (مثلاً «CoffeeShopFreeWiFi» به جای «CoffeeShop_WiFi»). کاربران ناآگاه به این هات اسپات تقلبی متصل می شوند که هکر را قادر می سازد تمام ترافیک را زیر نظر داشته باشد و هر گونه داده حساس منتقل شده را به دست بیاورد.

شبکه های هانی پات؛ شبیه به هات اسپات های جعلی، این ها شبکه های مخربی هستند که برای فریب دادن کاربران راه اندازی شده اند. پس از اتصال، هکر می تواند بدافزار را مستقر کند یا سعی کند از آسیب پذیری ها در دستگاه کاربر سوء استفاده کند.

اسپوفینگ

در یک حمله اسپوفینگ، هکر هویت دستگاه دیگری را در شبکه جعل می کند و ترافیک را از طریق دستگاه خود هدایت می کند. این کار به آنها اجازه می دهد تا داده ها را گرفته و دستکاری کنند.

ربودن سشن

در اینجا، مهاجم یک سشن بین مشتری و سرور را می رباید (به عنوان مثال، یک سشن ورود به سیستم در یک وب سایت). این کار می تواند به آن ها امکان دسترسی غیرمجاز به اکانت ها یا سرویس ها را بدهد.

توزیع بدافزار

Wi-Fi عمومی می تواند به عنوان رسانه ای برای توزیع بدافزار استفاده شود. به عنوان مثال، بدافزار را می توان در به روز رسانی نرم افزار یا دانلودها تزریق شود. هنگامی که دستگاه کاربر آلوده می شود، بدافزار می تواند اطلاعات را بدزدد، بر فعالیت کاربر نظارت کند یا دستگاه را جزئی از یک بات نت کند.

فیشینگ صفحه لاگین

برخی از شبکه های Wi-Fi عمومی، کاربران را قبل از اعطای دسترسی، به صفحه لاگین یا شرایط پذیرش هدایت می کنند. هکرها می توانند این صفحات را برای گرفتن اعتبار ورود یا سایر اطلاعات شخصی تکرار کنند.

اقدامات حفاظتی در برابر تهدیدات وای فای عمومی

برای محافظت در برابر  تهدیدات استفاده از Wi-Fi عمومی:

صاحبان هات اسپات (hotspot)

از فیلتر وب برای هات اسپات Wi-Fi استفاده کنید. شما نه تنها از مهمانان خود در برابر بدافزارها و منابع مضر محافظت خواهید کرد، بلکه وفاداری مشتریان را نیز افزایش خواهید داد. والدین با دانستن اینکه این کافه یا کتابخانه یک اینترنت امن ارائه می دهد، می توانند دستگاه ها را بدون نگرانی از قرار گرفتن در معرض محتوای نامناسب به فرزندان خود تحویل دهند. همچنین استفاده از سرویس فیلتر DNS به شما امکان می دهد تا اطلاعات و آمار ناشناس ارزشمندی را در مورد ترجیحات کاربران خود جمع آوری کنید، که می تواند در کمپین های بازاریابی مورد استفاده قرار گیرد.

کاربران وای فای عمومی

سرویس فیلتر DNS مانند SafeDNS را پیاده سازی کنید. یک کلاینت رومینگ روی دستگاه‌ها نصب کنید و دسته بندی‌های امنیت سایبری را برای بلاک کردن وب‌سایت‌های مخرب انتخاب کنید.

• از دسترسی به سایت ها یا سرویس های حساس مانند پلتفرم های بانکی خودداری کنید.
• تنظیمات اشتراک گذاری را در دستگاه خود خاموش کنید.
• برای جلوگیری از اتصال مجدد خودکار، پس از قطع ارتباط، همیشه فراموش کردن شبکه را بزنید.
• از وب سایت هایی که از پروتکل HTTPS استفاده میکنند، استفاده کنید و مطمئن شوید که SSL/TLS هنگام انتقال داده های حساس استفاده می شود.

به طور خلاصه، با اینکه که Wi-Fi عمومی باعث راحتی می شود اما بسیار مهم است که از آسیب پذیری های آن آگاه باشید و اقدامات احتیاطی لازم را برای اطمینان از امنیت داده ها انجام دهید.

فعالیت مشکوک وای فای

احتمالاً هنگام تنظیم پورت فورواردینگ در روتر یا هنگام پیکربندی نرم افزار فایروال، ارجاعاتی به TCP و UDP دیده اید؛ این دو پروتکل برای انواع مختلف داده­ ها استفاده می شود. TCP/IP مجموعه ای از پروتکل هایی است که توسط دستگاه ­ها برای برقراری ارتباط از طریق اینترنت و اکثر شبکه های محلی استفاده می شود. این نام از دو پروتکل اصلی آن، پروتکل کنترل انتقال (TCP) و پروتکل اینترنت (IP) گرفته شده است. TCP راهی را برای ارائه و دریافت جریان بسته های اطلاعاتی ترتیب دار و بررسی شده از لحاظ خطا، در شبکه به اپ­ها ارائه می دهد. پروتکل دیتاگرام کاربر (UDP) توسط اپ‌ها برای ارائه جریان سریع‌تری از اطلاعات با حذف بررسی خطا استفاده می‌شود. هنگام پیکربندی برخی از سخت افزارها یا نرم افزارهای شبکه، ممکن است لازم باشد تفاوت را بدانید.

پروتکل UDP چیست؟

پروتکل UDP (User Datagram Protocol) یکی از پروتکل‌های اصلی لایه انتقال در مدل TCP/IP است که برای انتقال سریع داده‌ها بین دستگاه‌های شبکه استفاده می‌شود. UDP یک پروتکل بدون اتصال است، به این معنی که پیش از ارسال داده‌ها، نیازی به برقراری و حفظ ارتباط پایدار بین فرستنده و گیرنده وجود ندارد. این پروتکل به داده‌ها به صورت بسته‌های مستقل (Datagram) نگاه می‌کند و هیچ کنترلی بر ترتیب، تکرار یا از دست رفتن بسته‌ها ندارد. بر خلاف TCP که برای تضمین تحویل داده‌ها از تکنیک‌هایی مانند شماره‌گذاری و تأیید دریافت استفاده می‌کند، UDP این وظایف را به عهده نمی‌گیرد و به همین دلیل به عنوان یک پروتکل غیرمطمئن شناخته می‌شود.

به دلیل همین ساختار ساده و بدون سربار، UDP از سرعت بالایی برخوردار است و برای برنامه‌های حساس به زمان که نیازمند تاخیر کم هستند، بسیار مناسب است. کاربردهای UDP شامل پخش زنده ویدئو، گیم‌های آنلاین و پروتکل‌های پرس‌وجو مانند DNS است که در آن‌ها سرعت انتقال مهم‌تر از اطمینان کامل به تحویل بسته‌ها است. با این حال، به دلیل عدم ارائه کنترل خطا، در شرایطی که داده‌های حیاتی انتقال می‌یابند، استفاده از UDP ریسک بیشتری دارد و در صورت لزوم، راهکارهای دیگری مانند ارسال مجدد داده‌ها باید در لایه‌های بالاتر اعمال شوند.

پروتکل TCP چیست؟

پروتکل TCP (Transmission Control Protocol) یکی از پروتکل‌های اصلی لایه انتقال در مدل TCP/IP است که برای انتقال داده‌های مطمئن بین دستگاه‌های شبکه استفاده می‌شود. TCP یک پروتکل اتصال‌محور است، به این معنا که قبل از انتقال داده‌ها، ابتدا یک ارتباط پایدار بین فرستنده و گیرنده برقرار می‌کند. این پروتکل تضمین می‌کند که تمام بسته‌های داده به صورت صحیح و بدون خطا به مقصد می‌رسند، حتی اگر شبکه دارای نویز یا از دست دادن بسته‌ها باشد. TCP از شماره‌گذاری بسته‌ها، تأیید دریافت و کنترل جریان استفاده می‌کند تا داده‌ها را به ترتیب و به طور کامل به گیرنده برساند.

TCP برای برنامه‌هایی که به انتقال دقیق و اطمینان از تحویل داده‌ها نیاز دارند، مانند وب‌گردی (HTTP/HTTPS)، ارسال ایمیل (SMTP) و انتقال فایل (FTP)، مناسب است. به دلیل مکانیزم‌های کنترل خطا و تضمین تحویل، TCP نسبت به پروتکل‌های سبک‌تر مانند UDP، دارای سربار بیشتری است و ممکن است کمی کندتر عمل کند، اما امنیت و قابلیت اطمینان بالاتری در ارسال داده‌ها فراهم می‌کند.

مقایسه پروتکل های TCP و UDP

در اینجا مقایسه پروتکل‌های TCP و UDP را به صورت کامل و تخصصی برایتان آورده ایم:

1. نوع اتصال:
   • TCP: اتصال‌گرا (Connection-Oriented) – ابتدا ارتباطی پایدار بین مبدأ و مقصد ایجاد می‌شود.
   • UDP: غیراتصال‌گرا (Connectionless) – بدون نیاز به ایجاد ارتباط اولیه، داده‌ها مستقیماً ارسال می‌شوند.
2. روش انتقال داده‌ها:
   • TCP: داده‌ها به صورت جریانی و متوالی ارسال می‌شوند و ترتیب تحویل داده‌ها تضمین می‌شود.
   • UDP: داده‌ها به صورت پکت‌های جداگانه ارسال می‌شوند و ترتیب تحویل آن‌ها تضمینی نیست.
3. مکانیزم اطمینان از تحویل:
   • TCP: از Acknowledgment (تأیید دریافت) استفاده می‌کند تا مطمئن شود پکت‌ها به مقصد رسیده‌اند و در صورت بروز خطا، پکت‌ها دوباره ارسال می‌شوند.
   • UDP: هیچ تأییدی دریافت نمی‌شود و در صورت بروز خطا، پکت‌ها حذف می‌شوند و دوباره ارسال نمی‌گردند.
4. سرعت:
   • TCP: به دلیل مکانیزم‌های بررسی و کنترل، کندتر از UDP است.
   • UDP: سریع‌تر است زیرا هیچ مکانیسم کنترلی پیچیده‌ای ندارد.
5. سایز هدر:
   • TCP: هدر 20 بایت است که شامل اطلاعات بیشتری برای کنترل ارتباط می‌باشد.
   • UDP: هدر 8 بایت است و بسیار ساده‌تر است.
6. کاربردها:
   • TCP: برای وب‌گردی (HTTP/HTTPS)، انتقال فایل (FTP) و ایمیل (SMTP) که نیاز به اطمینان و دقت در انتقال داده‌ها دارند.
   • UDP: برای استریم ویدئو، بازی‌های آنلاین و پروتکل‌های DNS که نیاز به سرعت بالا و تاخیر کم دارند.
7. کنترل جریان و ازدحام:
   • TCP: از کنترل جریان و کنترل ازدحام استفاده می‌کند تا از پر شدن بیش از حد شبکه جلوگیری کند.
   • UDP: هیچ مکانیزمی برای کنترل جریان یا ازدحام ندارد.

شباهت پروتکل های TCP و UDP

TCP و UDP، هر دو پروتکل‌هایی هستند که برای ارسال بیت‌های داده  معروف به بسته‌ها از طریق اینترنت استفاده می‌شوند. هر دو پروتکل بر روی پروتکل IP ساخته می شوند. به عبارت دیگر، چه شما یک بسته را از طریق TCP ارسال کنید و یا UDP، آن بسته به یک آدرس IP ارسال می شود. همانطور که از کامپیوتر شما به روترهای واسطه و به مقصد ارسال می شوند، با این بسته ها به طور مشابه رفتار می شود. TCP و UDP تنها پروتکل هایی نیستند که در بالای IP کار می کنند. با این حال، آنها بیشترین استفاده را دارند.

نحوه کار پروتکل TCP

TCP رایج ترین پروتکل مورد استفاده در اینترنت است. وقتی یک صفحه وب را در مرورگر خود درخواست می کنید، کامپیوتر شما بسته های TCP را به آدرس وب سرور ارسال می کند و از آن می خواهد که صفحه وب را برای شما ارسال کند. وب سرور با ارسال جریانی از بسته‌های TCP پاسخ می‌دهد که مرورگر وب شما آن‌ها را به یکدیگر متصل می‌کند تا صفحه وب را تشکیل دهند. وقتی روی لینکی کلیک می‌کنید، وارد سیستم می‌شوید، نظر ارسال می‌کنید یا هر کار دیگری انجام می‌دهید، مرورگر وب شما بسته‌های TCP را به سرور ارسال می‌کند و سرور بسته‌های TCP را پس می‌فرستد.

در TCP همه چیز در مورد اطمینان است بسته های ارسال شده با TCP ردیابی می شوند تا هیچ داده ای در حین انتقال از بین نرود یا خراب شود. به همین دلیل است که دانلود فایل‌ها خراب نمی‌شود، حتی اگر مشکل شبکه وجود داشته باشد. البته، اگر سیستم دیگر کاملاً آفلاین باشد، کامپیوتر شما تسلیم می‌شود و پیام خطایی خواهید دید که نمی‌تواند با میزبان راه دور ارتباط برقرار کند.

TCP از دو طریق به این امر دست می یابد. ابتدا بسته ها را با شماره گذاری آنها مرتب می دهد. دوم، با فرستادن پاسخی از گیرنده به فرستنده که نشان می­ دهد پیام را دریافت کرده است، خطا را بررسی می کند. اگر فرستنده پاسخ درستی دریافت نکند، می‌تواند بسته‌ها را دوباره ارسال کند تا اطمینان حاصل شود که گیرنده، آن ها را به درستی دریافت کرده است. Process Explorer و سایر ابزارهای سیستمی می‌توانند نوع ارتباطات یک پروسس را نشان دهند در اینجا می‌توانیم مرورگر کروم را با ارتباطات TCP باز به سرورهای مختلف وب مشاهده کنیم.

UDP چگونه کار می کند؟

پروتکل UDP مشابه TCP کار می کند، اما تمام موارد بررسی خطا را حذف می کند. تمام ارتباطات رفت و برگشتی باعث ایجاد تأخیر می شود و سرعت را کاهش می دهد. هنگامی که یک اپ از UDP استفاده می کند، بسته ها فقط برای گیرنده ارسال می شوند. فرستنده منتظر نمی ماند تا مطمئن شود گیرنده بسته را دریافت کرده است – فقط به ارسال بسته های بعدی ادامه می دهد. اگر گیرنده چند بسته UDP را اینجا و آنجا از دست بدهد، آنها فقط گم شده­ اند، فرستنده آن ها را دوباره ارسال نمی کند. از دست دادن این همه هزینه به این معنی است که دستگاه‌ها می‌توانند سریع‌ تر با هم ارتباط برقرار کنند.

UDP زمانی استفاده می شود که سرعت، مطلوب باشد و اصلاح خطا ضروری نباشد. به عنوان مثال، UDP اغلب برای پخش زنده و بازی های آنلاین استفاده می شود. به عنوان مثال، فرض کنید در حال تماشای یک جریان ویدیویی زنده هستید که اغلب با استفاده از UDP به جای TCP پخش می شود. سرور فقط یک جریان ثابت از بسته های UDP را به کامپیوترهایی که در حال تماشا هستند ارسال می کند. اگر برای چند ثانیه ارتباط خود را از دست بدهید، ویدیو ممکن است برای لحظه ای ثابت یا جهش کند و سپس به بیت فعلی پخش پرش کند. اگر با از دست دادن بسته های جزئی مواجه شدید، ویدیو یا صدا ممکن است برای لحظه ای کج و کوله شود در حالی که ویدیو بدون داده ­های از دست رفته به پخش ادامه می دهد.

این در بازی های آنلاین نیز مشابه است. اگر برخی از بسته‌های UDP را از دست دادید، با دریافت بسته‌های UDP جدیدتر، ممکن است کاراکترها به آن طرف نقشه تلپورت شوند. اگر بسته های قدیمی را از دست دادید، هیچ فایده ای ندارد که آنها را دوباره درخواست بکنید زیرا بازی بدون شما ادامه می یابد. تنها چیزی که مهم است این است که در حال حاضر در سرور بازی چه اتفاقی می افتد، نه اتفاقی که چند ثانیه پیش رخ داده است. حذف تصحیح خطای TCP به سرعت بخشیدن به ارتباط بازی و کاهش تأخیر کمک می کند.

بهتر است بدانید اینکه یک برنامه از TCP یا UDP استفاده می کند به توسعه دهنده آن بستگی دارد و انتخاب، بستگی به نیازهای یک اپلیکیشن دارد. اکثر اپ­ها به تصحیح خطا و قدرت TCP نیاز دارند، اما برخی از اپلیکیشن­ ها به سرعت و کاهش سربار UDP نیاز دارند. اگر یک ابزار آنالیز شبکه مانند وایرشارک را راه اندازی کنید، می توانید انواع مختلف بسته هایی را که به رفت و آمد می کنند را مشاهده کنید.

مگر اینکه مدیر شبکه یا توسعه‌دهنده نرم‌افزار باشید، این نباید خیلی روی شما تأثیر بگذارد. اگر روتر یا نرم‌افزار فایروال خود را پیکربندی می‌کنید و مطمئن نیستید که یک اپلیکیشن از TCP یا UDP استفاده می‌کند، به طور کلی می‌توانید گزینه “هر دو” را انتخاب کنید تا روتر یا فایروال شما قوانین یکسانی را برای ترافیک TCP و UDP اعمال کند.

سخن پایانی

در نهایت، انتخاب بین پروتکل‌های TCP و UDP به نیازهای خاص هر برنامه و نوع داده‌ای که منتقل می‌شود بستگی دارد. TCP با ارائه اطمینان و کنترل خطا، برای برنامه‌هایی که نیاز به دقت و امنیت در انتقال داده‌ها دارند، مانند وب‌گردی و انتقال فایل، ایده‌آل است. از سوی دیگر، UDP به خاطر سرعت بالا و تأخیر کم، برای برنامه‌هایی مانند پخش زنده و بازی‌های آنلاین مناسب‌تر است، جایی که سرعت بر دقت اولویت دارد. با توجه به این تفاوت‌ها، توسعه‌دهندگان باید بر اساس نوع کاربرد و ویژگی‌های مورد نیاز، پروتکل مناسب را انتخاب کنند تا بهترین عملکرد و تجربه کاربری را فراهم آورند.

تبلیغ ‌کنندگان از مجموعه‌ای از ترفندها برای دنبال کردن شما در سراسر وب استفاده می‌کنند، از جمله ردیابی آی پی شما، استفاده از کوکی‌ها، شناسایی شما از روی اثر انگشت مرورگر و حتی هدرهایی که در سطح شبکه توسط ISP شما تزریق می‌شوند. اجتناب کامل از آن تقریباً غیرممکن است، اما استفاده از VPN و مرورگر ایمن تا حدودی حریم خصوصی را فراهم می کند.

حریم خصوصی آنلاین یک افسانه است. چه بدانید چه ندانید، شما روزانه در اینترنت در معرض کوکی‌های ردیابی، اسکریپت‌های انگشت نگاری دستگاه، سوپر کوکی‌های ارائه‌ دهنده خدمات اینترنت و ترفندهای بیشتر هستید که طراحی شده اند تا حداکثر داده‌ ممکن را از شما به دست بیاورند. در اینجا نحوه کار این ابزارها و طرح ها آمده است.

روش های متداول مورد استفاده برای ردیابی شما

راه‌های زیادی وجود دارد که تبلیغ‌ کنندگان می‌توانند شما را در وب ردیابی کنند. تبلیغ‌کنندگان شبکه گسترده‌ای را ایجاد می‌کنند و از بسیاری از تکنیک‌های مختلف به‌طور همزمان برای جمع‌آوری اطلاعات درباره شما استفاده می‌کنند، حتی زمانی که در حال مرور ناشناس (incognito) هستید یا از دستگاه دیگری مانند تلفن هوشمند یا تبلت استفاده می‌کنید.

آدرس آی پی شما، شما را در سراسر وب شناسایی می کند، مانند زمانی که وارد حساب ایمیل خود می شوید یا از یک وب سایت خرید بازدید می کنید. این آدرس عددی با اتصال فعلی شما مرتبط است، خواه اینترنت خانه شما باشد یا یک دستگاه تلفن همراه که از طریق شبکه سلولار متصل می شود. آدرس‌های آی پی را می‌توان برای ردیابی شما، هم به‌عنوان یک اقدام احتیاطی امنیتی (مثلاً در Gmail برای فهرست کردن ورودهای اخیر دستگاه) و هم برای شناسایی الگوهایی که می‌توانند به شناسایی شما به عنوان یک فرد کمک کنند، استفاده می‌کنند.

شاید رایج ترین تکنیک ردیابی، کوکی ردیابی باشد. اینها فایل‌های کوچکی هستند که در دستگاه شما وجود دارند و شما را در وبسایت‌های مختلف شناسایی می‌کنند و به تبلیغ‌ کنندگان این امکان را می‌دهند که شما را شناسایی کنند حتی اگر قبلاً از وب‌سایت خاصی بازدید نکرده باشید.

ردیاب‌های URL برای جمع‌آوری اطلاعات درباره نحوه رسیدن شما به مقصد استفاده می‌شوند. اگر روی لینکی در یک ایمیل مانند خبرنامه یا تبلیغات کلیک کنید، از ردیاب‌های URL می‌توان برای تشخیص موفقیت‌آمیز بودن کمپین ایمیل و ایجاد تصویر بزرگتری از نحوه ورود بازدیدکنندگان به سایت استفاده کرد.

پیکسل‌های ردیاب معمولاً با کلاینت‌های ایمیل مرتبط هستند، اما می‌توانند به راحتی در وب برای اهداف مشابه مستقر شوند. یک پیکسل منحصر به فرد می تواند به هر بازدید کننده اختصاص داده شود که برای جمع آوری آدرس IP شما استفاده می شود. اگرچه می‌توانید کوکی‌ها و تبلیغات را با تنظیمات یا برنامه‌های افزودنی مرورگر مسدود کنید، مسدود کردن پیکسل‌های ردیاب بسیار سخت تر است زیرا مرورگر شما نمی‌تواند آنها را از محتوای استاندارد تشخیص دهد.

تکنیک های ردیابی پیشرفته تر

یک تکنیک پیشرفته ‌تر که به عنوان انگشت نگاری دستگاه یا مرورگر شناخته می‌شود، از تأثیر منحصر به فرد یا «اثر انگشت» ایجاد شده توسط دستگاه شما استفاده می‌کند تا شما را در میان جمعیت متمایز کند. این شامل سیستم عامل، مرورگر و نسخه، وضوح صفحه، برنامه‌های افزودنی که استفاده می‌کنید، منطقه زمانی، زبان ترجیحی یا حتی مشخصات فنی مانند سخت‌افزار کامپیوتر یا نسخه‌های درایور شما می‌شود.

انگشت نگاری بوم (و انگشت نگاری WebGL) نیز به این صورت است. اسکریپتی که در پس ‌زمینه یک صفحه وب اجرا می‌شود، به مرورگر شما دستور می‌دهد یک تصویر نامرئی بکشد. از آنجایی که هر دستگاهی تصویر را به روشی منحصربفرد می‌کشد (بسته به متغیرهایی که برای جمع‌آوری اثر انگشت شما استفاده می‌شود)، می‌توان از تصویر برای پیوند داده‌های شما در بین وبسایت‌ها استفاده کرد، بدون اینکه نیازی به ذخیره چیزی در دستگاه شما باشد.

اگر شک دارید که دستگاه شخصی شما به اندازه کافی منحصر به‌ فرد نیست که تبلیغ‌کننده بتواند شما را در میان جمع متمایز کند، از AmIUnique دیدن کنید تا خودتان مشاهده کنید. حجم انبوه داده ای که هنگام بازدید از یک وب سایت باقی می ماند می تواند بر علیه شما کار کند و شما را به عنوان یک کاربر منحصر به فرد متمایز کند.

در نهایت، اصطلاح «سوپر کوکی‌ها» وجود دارند که از فضای ذخیره‌سازی محلی استفاده نمی‌کنند، اما در عوض توسط ارائه‌دهنده خدمات اینترنتی شما (ISP) به‌ عنوان هدر شناسه منحصر به ‌فرد (UIDH) در سطح شبکه تزریق می‌شوند. این اطلاعات می‌تواند توسط ISP شما برای ردیابی داده‌های مرور استفاده شود، اما توسط اشخاص ثالث نیز برای شناسایی شما در سراسر وب قابل دسترسی است.

نمی‌توانید سوپر کوکی‌ها را حذف کنید زیرا در سطح شبکه وجود دارند. از سوپر کوکی‌ها می‌توان برای بازیابی کوکی‌هایی که قبلاً حذف کرده‌اید، با ارائه یک نقطه شناسایی دیگر برای استفاده تبلیغ‌کنندگان استفاده کرد. مسدودکننده‌های تبلیغاتی یا مرورگرهای آگاه به حریم خصوصی نیز نمی‌توانند جلوی آن‌ها را بگیرند، اما ممکن است بتوانید در سطح ISP انصراف دهید. در ایالات متحده، مشتریان Verizon می‌توانند با ورود به سیستم و انتخاب «نه، من نمی‌خواهم در تبلیغات تلفن همراه مرتبط شرکت کنم» در تنظیمات حریم خصوصی، انصراف دهند.

نحوه استفاده از داده های شما

ردیاب های شخص اول معمولاً اطلاعات مربوط به خدمات خود را جمع آوری می کنند. اینها می توانند ترجیحاتی باشند که تعیین می کنند هنگام استفاده از وبسایت آنها چه چیزی را می بینید مانند مکان، زبان و غیره. این نوع داده ها تجربه کاربری شما را راحت تر می کند.

ردیاب های شخص ثالث مانند تبلیغ‌کنندگان شما را در سراسر وب دنبال کرده و تا حد امکان اطلاعات بیشتری در مورد عادت‌های مرور شما جمع‌آوری می کنند. داده ها، طلای جدید هستند و از دیدگاه یک بازاریاب با درک عادات مرور کاربر، پول زیادی می توان به دست آورد.

این اطلاعات در نهایت در یک پایگاه داده جمع‌آوری می‌شوند تا بفهمند چگونه رفتار می‌کنید، علایق شما چیست، کجا زندگی می‌کنید و غیره. این ممکن است شامل اطلاعات مخل مانند عقاید سیاسی، شرایط سلامت یا هر چیز دیگری باشد که ممکن است شما راحت نباشید که تبلیغ کننده آنها را بداند.

رایج ترین استفاده برای این نوع داده های شخص ثالث، ارائه تبلیغات است. هرچه تبلیغ‌کننده‌ها درباره شما اطلاعات بیشتری داشته باشند، به احتمال زیاد در نمایش آگهی‌هایی که برای شما جذاب هستند، موفق خواهند بود. به جای نشان دادن تبلیغ برای محصولی که هیچ ارتباطی با شما ندارد، تبلیغ‌کنندگان می‌توانند در یک زمان مناسب از روز محصول جذابی را ارائه کنند که به منطقه شما مربوط می‌شود تا شما را ترغیب به کلیک کردن کند.

این ترجیحات بخش مهمی از محصول اصلی مورد استفاده برای فروش تبلیغات را تشکیل می دهد. هر چه یک تبلیغ کننده نقاط داده بیشتری داشته باشد، گزینه های بیشتری برای مشتریان بالقوه می تواند ارائه دهد. این به مشتریان امکان می‌دهد تبلیغات را محدود به گروه‌های انتخابی کنند تا نرخ کلیک بهتری داشته باشند و سفارش خرید دوباره برای شرکت تبلیغاتی به ارمغان بیاورند.

آیا داده جمع آوری شده واقعاً ناشناس است؟

به طور بالقوه استفاده های زیان آوری برای این داده ها وجود دارد. تبلیغ‌کنندگان اغلب می‌گویند که داده‌های جمع‌آوری‌شده ناشناس یا ناشناس شده هستند، اما این کاملاً درست نیست. روش مرسوم حکم می کند که داده های جمع آوری شده بر اساس یک نام مستعار (مانند یک رشته تصادفی از حروف و اعداد) به جای یک شناسه هویت واقعی ذخیره شوند. امکان پیوند این داده ها به هویت، آدرس ایمیل یا شماره تلفن شما، فراتر از محدوده امکان نیست.

در نظر بگیرید که اگر یک شرکت بیمه بتواند نمایه تبلیغاتی یا سابقه جستجوی شما را ببیند چه اتفاقی می افتد. حق بیمه شما می تواند افزایش یابد اگر در معرض خطر قرار داشته باشید، فقط به این دلیل که در مورد یک علامت یا بیماری در وب تحقیق کرده اید (حتی اگر آن وضعیت به سلامتی شما مربوط نباشد). مطمئناً این یک کابوس است، اما تا زمانی که خلاصه‌ای از فعالیت آنلاین شما در پایگاه داده یک شرکت خصوصی وجود داشته باشد، تهدید وجود دارد.

در صورتی که یک شرکت اطلاعات بیشتری در مورد شما داشته باشد، قیمت گذاری پویا نیز می تواند تحت تأثیر قرار گیرد. همانطور که استفاده از VPN برای دسترسی به یک وب سایت مسافرتی از یک کشور دیگر می تواند برای صرفه جویی در هزینه پروازها مورد استفاده قرار گیرد، یک وب سایت مسافرتی که شرایطی مانند وضعیت مالی، وضعیت مالک خانه یا عادات سفر شما را درک می کند می تواند علیه شما برای افزایش قیمت ها استفاده شود.

آنچه شما می توانید در مورد آن انجام دهید

تبلیغ‌کنندگان برای ردیابی و شناسایی شما به یک تکنیک تکیه نمی‌کنند، به این معنی که باید رویکردی چند جانبه داشته باشید که تا حد امکان از ردیابی خودداری کنید. ساده ترین کاری که می توانید انجام دهید این است که Do Not Track را در تنظیمات مرورگر خود فعال کنید. این متکی به این است که اشخاص ثالث به درخواست شما احترام می گذارند، اما این یک شروع است.

بهتر است به مرورگری بروید که کنترل بیشتری بر حریم خصوصی شما فراهم کند. سافاری و فایرفاکس به طور پیش‌فرض کوکی‌های شخص ثالث را مسدود می‌کنند و سافاری حتی با استفاده از قابلیت گزارش حریم خصوصی تعداد ردیاب های مسدود شده را در اختیار شما قرار می دهد. شما با کمی کار می توانید تقریباً به هر مرورگری دستور دهید که کوکی های شخص ثالث را مسدود کند.

می توانید از ابزاری مانند Ghostery (قابل دسترس به عنوان یک مرورگر مستقل یا برنامه افزودنی وب) برای مسدود کردن ردیاب ها و ناشناس کردن مرور خود تا حد امکان استفاده کنید. یک قدم جلوتر رفته و از Tor به قیمت کاهش سرعت مرور در اینترنت استفاده کنید. Tor نه تنها ردیاب ها را شکست داده، بلکه از نظارت و سانسور نیز عبور می کند.

DuckDuckGo همچنین دارای مرورگر خاص خود است که با حفاظت در مقابل ردیابی و یک موتور جستجوی خصوصی تر کامل شده است. برای جستجو در سایر مرورگرها، به جای Google به DuckDuckGo بروید تا بزرگترین موتور جستجوی جهان را از ردیابی جستجوهای شما باز دارد.

ایمیل یکی دیگر از نقاط نشتی در مورد حفظ حریم خصوصی آنلاین است.DuckDuckGo  قابلیت حفاظت از ایمیل @Duck.com را فراهم می کند که پیکسل‌های ردیابی را حذف می‌کند و نام‌های مستعار را ارائه می‌دهد که می‌توانید در صورت تمایل غیرفعال کنید. Apple Mail در حال حاضر دارای محافظت قوی از حریم خصوصی است و کاربران iCloud+ به Hide My Email دسترسی دارند.

Apple’s Private Relay اطمینان می دهد که درخواست های وب شما را به گونه ای ناشناس می کند که حتی اپل هم نمی داند به چه چیزی دسترسی دارید. از یک VPN در سراسر صفحه برای رمزگذاری تمام داده های مرور خود استفاده کنید. استفاده از VPN و Private Relay دو چیز متفاوت هستند، بنابراین هنگام انتخاب بین آنها مطمئن شوید که تفاوت ها را درک می کنید.

می‌توانید با استفاده از وبسایت‌های HTTPS با گواهی‌های معتبر SSL یا TLS از فعالیت سوپر کوکی ها‌ (UIDH) جلوگیری کنید. از طرف دیگر، ایجاد یک اتصال رمزگذاری شده سرتاسری با استفاده از VPN نیز از کارکردن سوپر کوکی‌ها جلوگیری می‌کند.

ردیابی با ما خواهد ماند

پیامدهای حریم خصوصی ردیابی آنلاین نگران کننده است. در حالی که می توانید تجربه مرور خود را تا حد زیادی قفل کنید، در برخی مواقع باید بین حریم خصوصی و راحتی تصمیم بگیرید. اگر نگران حفظ حریم خصوصی هستید، توصیه می کنیم از VPN استفاده کنید، سیاست های حفظ حریم خصوصی را بررسی کنید و از موتور جستجویی استفاده کنید که بیشتر به حریم خصوصی شما احترام می گذارد.

امنیت شبکه جیست؟

امنیت شبکه همچنین با استفاده از تکنیک‌های مدیریت ریسک و تحلیل تهدید، از زیرساخت‌های فیزیکی و مجازی شبکه محافظت می‌کند. با افزایش استفاده از محیط‌های ابری، IoT و فناوری‌های دیجیتال، چالش‌های امنیتی جدیدی مانند حملات سایبری پیشرفته، باج‌افزارها و تهدیدات داخلی به وجود آمده‌اند. بنابراین، امنیت شبکه نیازمند به‌روزرسانی مداوم و اعمال راهکارهای نوین همچون مدل‌های امنیتی صفر اعتماد (Zero Trust) و تقسیم‌بندی شبکه برای مقابله با این تهدیدات است. این اقدامات باعث می‌شوند شبکه‌ها به‌طور مداوم در برابر تهدیدات جدید مقاوم باشند و اطلاعات حساس سازمان‌ها و کاربران محافظت شوند.

نقش فایروال‌ها در تکامل امنیت شبکه

فایروال‌ها یکی از اساسی‌ترین و مؤثرترین ابزارهای امنیتی در شبکه‌های کامپیوتری هستند و نقش مهمی در تکامل امنیت شبکه ایفا کرده‌اند. تکامل فایروال‌ها با پیشرفت فناوری‌ها و پیچیدگی تهدیدات سایبری تغییر کرده و پیشرفته‌تر شده است. در ادامه به نقش فایروال‌ها در این تکامل پرداخته می‌شود:

۱. اولین نسل فایروال‌ها: فیلتر بسته (Packet Filtering)

در اوایل دهه ۱۹۹۰، فایروال‌ها بیشتر بر فیلتر کردن بسته‌های ورودی و خروجی بر اساس اطلاعات هدر بسته مانند آدرس IP و پورت متمرکز بودند. این نوع فایروال ساده بود و می‌توانست فقط ترافیک‌های مجاز یا غیرمجاز را بر اساس قوانین تعیین شده کنترل کند. با این وجود، توانایی تشخیص تهدیدات پیچیده‌تر را نداشت و نمی‌توانست به بررسی محتوای بسته‌ها بپردازد.

۲. فایروال‌های نسل دوم: فیلتر حالت (Stateful Inspection)

با گذشت زمان، تهدیدات سایبری پیشرفته‌تر شدند و فایروال‌های نسل دوم به وجود آمدند که قابلیت فیلتر کردن بسته‌ها بر اساس وضعیت (State) ارتباطات شبکه را داشتند. این فایروال‌ها قادر بودند ترافیک را بر اساس جریان‌های ارتباطی دنبال کنند و ارتباطات معتبر را تشخیص داده و بهینه‌سازی کنند.

۳. فایروال‌های نسل سوم: فایروال‌های برنامه‌گرا (Application Layer)

در این نسل، فایروال‌ها توانایی تحلیل بسته‌ها در لایه برنامه را پیدا کردند. این قابلیت به آن‌ها امکان می‌داد تا بسته‌ها را در لایه‌های بالاتر تحلیل کرده و محتوای واقعی ترافیک را بررسی کنند. این فایروال‌ها به شرکت‌ها کمک کردند تا بتوانند حملاتی که از پورت‌های مجاز عبور می‌کنند، مانند حملات SQL Injection و حملات مبتنی بر وب را تشخیص دهند.

۴. فایروال‌های نسل جدید (NGFW): ترکیب چندین قابلیت امنیتی

فایروال‌های نسل جدید یا Next Generation Firewalls (NGFW) نقطه عطفی در تکامل امنیت شبکه محسوب می‌شوند. این فایروال‌ها با ترکیب قابلیت‌هایی مانند تشخیص و جلوگیری از نفوذ (IPS/IDS)، تحلیل رفتار شبکه، کنترل بر اساس هویت کاربر، و محافظت از حملات مبتنی بر برنامه‌های کاربردی، به یک راه‌حل جامع تبدیل شدند. این نسل از فایروال‌ها به‌صورت پیوسته تهدیدات را شناسایی کرده و اقدامات دفاعی خود را به‌روزرسانی می‌کنند.

۵. فایروال‌های ابری و مجازی‌سازی‌شده

با افزایش استفاده از فضای ابری و مجازی‌سازی، فایروال‌ها نیز به سمت فضاهای ابری و محیط‌های مجازی حرکت کردند. این نوع فایروال‌ها به سازمان‌ها اجازه می‌دهند تا در محیط‌های چندگانه و زیرساخت‌های ابری، امنیت شبکه خود را کنترل و مدیریت کنند. فایروال‌های ابری به دلیل انعطاف‌پذیری و مقیاس‌پذیری بالا، در حفاظت از داده‌ها و برنامه‌های ابری نقش بسیار مهمی دارند.

۶. نقش فایروال‌ها در مقابله با تهدیدات نوین

تهدیدات امنیتی روز به روز پیچیده‌تر و هوشمندتر می‌شوند، بنابراین فایروال‌ها نیز با استفاده از هوش مصنوعی و یادگیری ماشینی در تلاش برای پیش‌بینی و جلوگیری از تهدیدات پیشرفته مانند بدافزارهای پیشرفته، حملات صفر-روزه و بدافزارهای چندشکلی هستند.

۷. اتصال فایروال‌ها با سایر راه‌حل‌های امنیتی

امروزه فایروال‌ها نه تنها به عنوان یک دیوار محافظ بلکه به عنوان یک نقطه اتصال با سایر سیستم‌های امنیتی مانند سیستم‌های شناسایی تهدید، سیستم‌های مدیریت هویت و دسترسی (IAM)، و راه‌حل‌های مدیریت امنیت اطلاعات (SIEM) عمل می‌کنند. این یکپارچگی باعث می‌شود تا امنیت شبکه به صورت جامع‌ تر و هوشمندتر انجام شود.

فایروال چیست؟

فایروال (Firewall) یک سیستم یا دستگاه امنیتی است که بین شبکه‌های مختلف، به‌ویژه شبکه داخلی و اینترنت عمومی، قرار گرفته و وظیفه دارد ترافیک ورودی و خروجی را بر اساس مجموعه‌ای از قوانین امنیتی از پیش تعریف‌شده کنترل کند. فایروال‌ها برای محافظت از منابع شبکه در برابر تهدیدات امنیتی نظیر دسترسی‌های غیرمجاز، حملات مخرب و بدافزارها استفاده می‌شوند. در یک تعریف تخصصی‌تر، فایروال‌ها به‌عنوان فیلترهای ترافیکی شبکه عمل می‌کنند که بسته‌های داده را بر اساس معیارهایی مانند آدرس IP، پورت‌ها، پروتکل‌ها و نوع ترافیک بررسی و تصمیم‌گیری می‌کنند که آیا اجازه عبور به آن داده شود یا خیر.

تکامل امنیت شبکه از گذشته تاکنون

Egress پس از نفوذ فیلتر می کند، در حالیکه Ingress قبل از نفوذ فیلتر را انجام میدهد

مدیریت ترافیک ورودی در آن زمان کمتر مرسوم بود، قرار بود کار تمام شده باشد. با یک فایروال و برخی نظارت های مناسب، ما باید آماده می­بودیم. اما نفوذ به یک کسب و کار یا موسسه دولتی می تواند بیشتر با استفاده از یکی از سه استراتژی اصلی انجام شود:

• • کاربران را فریب دهید و روی فیلتر ضعیف Egress شرط ببندید.

• • از بهره برداری انبوه، مانند روز-صفر، آسیب پذیری منطقی، رمزهای عبور ضعیف و غیره استفاده کنید، و شرط ببندید که فیلتر Ingress چندان هوشمندانه عمل نمی کند (چه کسی دسترسی به پورت های 53، 80، 443، 465 و … را در لیست سفید قرار می دهد).

• • از حملات هدفمند، بسیار شبیه به موارد فوق استفاده کنید، اما فقط یک موجودیت خاص را در کل سطح آن هدف قرار دهید. به جای فیشینگ گسترده با یک تفنگ گاتلینگ، امید به “محافظت” از RDP با 123456 داشته باشید. در اینجا دوباره، موضوع مدیریت Ingress می­باشد.

بر اساس گزارش‌های IBM X-force، تقریباً 47٪ از نفوذهای اولیه مربوط به سوء استفاده از آسیب‌پذیری است در حالی که فیشینگ 40٪ را تشکیل می‌دهد. 3٪ از اطلاعات حساب­های دزدیده شده و 3٪ از brute force را نیز اضافه کنید، و تهاجم Ingress از نظر احتمال نفوذ از بیرون به داخل وزن 53٪ دارند. (من 7٪ رسانه‌های قابل حمل را حساب نمی‌کنم، زیرا صادقانه بگویم، اگر کاربران شما به اندازه کافی احمق هستند که یک USB ناشناخته را وصل کنند و قوانین شما این اجازه را می‌دهد، در این صورت موضوع متفاوت است که من آن را داروینیسم دیجیتال می‌نامم.)

هنگامی که یک کاربر به بدافزار آلوده می شود، بازی جلوگیری از تبدیل ایستگاه کاری او به پایگاه عملیاتی مجرمان سایبری است. اکنون اینجاست که فیلتر خروجی شروع می شود. بسیار خوب، خیلی دیر است، شما هک شده­اید، اما بیایید پیامدها را کاهش دهیم و از سوء استفاده بیشتر ایستگاه در داخل دیوارها و ارتباط آن با مرکز فرماندهی و کنترل جنایتکاران جلوگیری کنیم.

اکنون حفاظت از ترافیک ورودی ضروری است زیرا نه تنها باعث نفوذهای اولیه بیشتر می شود، بلکه به این دلیل که محیط بزرگتر و ناهمگون تر از همیشه است. “محیط” شرکت اغلب در حال حاضر شامل HQ LAN و DMZ، برخی از ماشین های میزبانی شده در مراکز داده، و در نهایت چندین دفتر با VPN، کارکنان راه دور، حجم کاری ابری، ارائه دهندگان زنجیره تامین و ابزارهای SaaS است. نظارت بر همه اینها یک شاهکار است، به خصوص زمانی که فروشندگان SIEM بخواهند برای هر گزارشی که ذخیره می کنید درآمد کسب کنند. اینکه فکر کنید فقط Egress CTI یا ابزاری از شما محافظت می کند، واقع بینانه نیست.

از واکنشی تا پیشگیرانه

امروزه مدیریت ترافیک ورودی کمتر مرسوم است زیرا قرار بود در دهه 90 به آن رسیدگی شود. اما اگر اطلاعات خود را در مورد حملات ورودی جمع‌سپاری کرده و آن‌ها را به اندازه کافی گلچین و منظم کنید تا از این داده‌های CTI در دستگاه‌هایتان استفاده شود، این یک پیروزی خالص برای وضعیت امنیتی کلی شما خواهد بود. و حدس بزنید چه کسی امنیت جمع‌سپاری را بر اساس ابزار منبع باز DevSecops انجام می‌دهد؟ درست است! CrowdSec! نحوه محافظت از ترافیک ورودی خود را در اینجا بررسی کنید.

جمع بندی 

احراز هویت فرآیندی است برای تعیین اینکه یک شخص یا چیز واقعا شخص یا چیزی که ادعا می کنند هستند یا خیر. تکنولوژی احراز هویت با بررسی اینکه آیا اطلاعات اکانت کاربر با اطلاعات موجود در پایگاه داده کاربران مجاز یا یک سرور احراز هویت داده مطابقت دارد، کنترل دسترسی را برای سیستم ها فراهم می کند. احراز هویت، ایمنی سیستم ها، پروسه ها و اطلاعات سازمانی را تضمین می کند.

چندین نوع احراز هویت وجود دارد. برای هویت کاربر، کاربران معمولاً با آی دی کاربری شناسایی می شوند. احراز هویت زمانی اتفاق می‌افتد که کاربر اطلاعات اکانتی مانند پسورد را ارائه کند که با آی دی کاربری خود مطابقت دارد. الزام به داشتن شناسه کاربری و پسورد به عنوان احراز هویت تک-عاملی (SFA) شناخته می شود. در سال های اخیر، سازمان ها با درخواست فاکتورهای احراز هویت بیشتر، احراز هویت را تقویت کرده اند. این فاکتور های بیشتر می توانند کد منحصر به فردی باشند که هنگام تلاش برای لاگین به سیستم از طریق دستگاه تلفن همراه به کاربر ارائه می شود یا یک امضای بیومتریک، مانند اسکن صورت یا اثر انگشت. این به عنوان احراز هویت دو-مرحله ای (2FA) شناخته می شود. پروتکل های احراز هویت می توانند از 2FA فراتر بروند و از عوامل متعددی برای احراز هویت یک شخص یا سیستم استفاده کنند. روش های احراز هویت که از دو یا چند عامل استفاده می کنند، احراز هویت چند-عاملی (MFA) نامیده می شوند.

احراز هویت چیست؟

احراز هویت (Authentication) به فرآیندی گفته می شود که طی آن سیستم یا سازمانی هویت یک کاربر یا دستگاه را تأیید می ‌کند تا اطمینان حاصل شود که این فرد یا سیستم همان کسی است که ادعا می‌ کند. این فرآیند یکی از اصلی ‌ترین بخش‌ های امنیت شبکه و اطلاعات است که به جلوگیری از دسترسی غیرمجاز به منابع و اطلاعات حساس کمک می ‌کند. در احراز هویت، کاربران یا سیستم‌ ها معمولاً باید اطلاعاتی را ارائه دهند که فقط آن‌ ها از آن مطلع هستند، مانند رمز عبور یا پین (pin)، چیزی که دارند مانند کارت هوشمند یا توکن، یا چیزی که هستند، مانند اثر انگشت یا تشخیص چهره. این روش‌ها می ‌توانند به ‌تنهایی یا در ترکیب با یکدیگر استفاده شوند تا سطح امنیت بیشتری را فراهم کنند.

روش‌های احراز هویت در سطوح مختلفی مانند احراز هویت تک ‌عاملی (Single-Factor Authentication یا SFA) که تنها از یک عامل مانند رمز عبور استفاده می ‌شود، و احراز هویت چندعاملی (Multi-Factor Authentication یا MFA) که ترکیبی از چند عامل احراز هویت است، پیاده‌ سازی می ‌شوند.

توجه داشته باشید که در MFA، علاوه بر عامل دانش (مانند رمز عبور)، ممکن است از عوامل مالکیت (مانند دستگاه یا کارت) و عوامل بیومتریک (مانند اثر انگشت یا تشخیص چهره) استفاده شود. احراز هویت دو‌مرحله ‌ای (2FA) نوعی از MFA است که امنیت بیشتری نسبت به SFA دارد و معمولاً ترکیبی از رمز عبور و یک کد ارسال‌ شده به تلفن یا ایمیل کاربر است. این تکنیک‌ها در محیط ‌های آنلاین و شبکه ‌های شرکتی به ‌طور گسترده استفاده می ‌شوند تا از نفوذ افراد غیرمجاز به سیستم‌ ها و سرورها جلوگیری شود.

کد احراز هویت چیست؟

کد احراز هویت (Authentication Code) یک کد موقت و منحصربه ‌فرد است که برای تأیید هویت کاربران در سیستم‌های امنیتی به ‌ویژه در فرآیندهای احراز هویت دو مرحله ‌ای (2FA) استفاده می ‌شود. این کد معمولاً پس از وارد کردن نام کاربری و رمز عبور، به عنوان مرحله دوم برای افزایش امنیت، به کاربر ارسال می‌شود. هدف استفاده از این کد، اطمینان از این است که کاربر واقعی به سیستم دسترسی پیدا کند و نه کسی که فقط به رمز عبور دسترسی دارد.

کد احراز هویت ممکن است از طریق پیامک، ایمیل یا اپلیکیشن ‌های تولید کننده کدهای موقت مانند Google Authenticator یا Authy  ارسال شود. بهتر است بدانید این کدها معمولاً مدت زمان محدودی معتبر هستند (معمولاً 30 ثانیه تا چند دقیقه) و پس از آن منقضی می ‌شوند. کد احراز هویت به‌ عنوان یک لایه اضافه برای افزایش امنیت حساب ‌های کاربری و جلوگیری از نفوذ افراد غیرمجاز استفاده می‌ شود، دلیل این موضوع این است که اگر رمز عبور کاربری دزدیده شود، بدون دسترسی به این کد، مهاجم نمی ‌تواند به حساب کاربری شما دسترسی پیدا کند و به این ترتیب سیستم شما امن خواهد شد.

انواع روش های احراز هویت

روش ‌های احراز هویت به مجموعه ‌ای از تکنیک‌ها و ابزارهایی گفته می ‌شود که برای تأیید هویت کاربران یا دستگاه‌ها در سیستم‌های مختلف استفاده می‌شود. از جمله انواع روش های احراز هویت می توان به موارد زیر اشاره کرد:

1. احراز هویت بیومتریک (بهترین روش احراز هویت
   این روش شامل استفاده از ویژگی‌های فیزیکی و منحصربه ‌فرد هر فرد مانند اثر انگشت، تشخیص چهره، اسکن چشم، یا حتی الگوهای صدا و امضا است. از آنجایی که این ویژگی‌ها در هر فرد متفاوت و تغییرناپذیر هستند، احراز هویت بیومتریک یکی از امن‌ ترین و قابل اعتمادترین روش‌ها برای تأیید هویت به شمار می‌آید. به دلیل دقت و امنیت بالای این روش از احراز هویت، بسیاری از شرکت‌ها و سازمان‌ها به استفاده از این روش روی آورده‌اند.
2. احراز هویت مبتنی بر گواهی (Certificate-based Authentication)
   در این روش، هویت کاربر با استفاده از گواهینامه‌های دیجیتال و کلیدهای رمزنگاری تأیید می ‌شود. این گواهینامه‌ها معمولاً به صورت فایل‌ هایی روی دستگاه کاربر یا توکن ‌های امنیتی ذخیره می ‌شوند و هنگام اتصال به سیستم، اعتبار آن‌ها بررسی می ‌شود. این روش بیشتر در سازمان‌ها و محیط ‌های امن برای تبادل اطلاعات حساس استفاده می ‌شود، چرا که نیازمند تأمین گواهینامه‌های معتبر توسط مراجع قابل اعتماد است.
3. احراز هویت مبتنی بر رمز عبور (Password-based Authentication)
   احراز هویت مبتنی بر رمز عبور رایج ‌ترین روش احراز هویت است که کاربر با وارد کردن رمز عبور به سیستم دسترسی پیدا می ‌کند. این روش اگرچه آسان و کاربردی است، اما به دلیل وابستگی به یک عامل (رمز عبور) و آسیب ‌پذیری در برابر حملات مانند دزدیدن رمز عبور یا حملات فیشینگ، امنیت کمتری نسبت به روش‌های دیگر دارد. برای افزایش امنیت، ترکیب این روش با روش‌های دیگر توصیه می‌شود.
4. احراز هویت چند عاملی  (MFA – Multi-Factor Authentication)
   احراز هویت چند عاملی از چندین عامل برای تأیید هویت کاربر استفاده می ‌کند. این عوامل می ‌توانند ترکیبی از رمز عبور، کد احراز هویت، یا اطلاعات بیومتریک باشند. استفاده از MFA باعث می‌شود تا حتی در صورت لو رفتن یکی از اطلاعات امنیتی (مانند رمز عبور)، نفوذگر همچنان نیاز به عوامل دیگر داشته باشد، که این روش را به یکی از امن‌ترین راه‌های احراز هویت تبدیل می‌کند.
5. احراز هویت دو مرحله‌ای (2FA – Two-Factor Authentication)
   این روش یکی از زیرمجموعه‌های احراز هویت چند عاملی است که معمولاً از دو عامل مستقل برای تأیید هویت استفاده می‌کند. معمولاً این دو عامل شامل رمز عبور به‌عنوان اولین عامل و یک کد امنیتی که از طریق پیامک یا ایمیل ارسال می‌شود، به‌عنوان دومین عامل است. احراز هویت دو مرحله ‌ای در بسیاری از سیستم‌ها و پلتفرم‌های آنلاین استفاده می‌شود تا امنیت حساب‌های کاربری را افزایش دهند.

بهترین روش احراز هویت چیست؟

بهترین روش احراز هویت، احراز هویت بیومتریک است. این روش از ویژگی‌های فیزیکی و رفتاری منحصر به فرد هر فرد مانند اثر انگشت، چهره، صدا یا حتی الگوهای شبکیه چشم استفاده می ‌کند. دلایل برتری این روش عبارتند از:

• امنیت بالاتر: ویژگی‌های بیومتریک برای هر فرد منحصربه ‌فرد است و برخلاف رمز عبور یا کارت‌های شناسایی، قابل کپی یا سرقت نیست.
• راحتی و سرعت: کاربر نیازی به حفظ کردن رمز عبور یا حمل کارت ندارد. برای مثال، باز کردن قفل گوشی با اثر انگشت یا تشخیص چهره بسیار سریع ‌تر و آسان ‌تر از وارد کردن رمز عبور است.
• کاهش احتمال تقلب: امکان جعل ویژگی‌های بیومتریک بسیار پایین است، در حالی که رمزها و کارت‌ها قابل سرقت یا فراموشی هستند.

به طور کلی به همین سبب، احراز هویت بیومتریک به عنوان یکی از امن‌ ترین و راحت‌ ترین روش‌های احراز هویت شناخته می ‌شود.

انواع روش های احراز هویت شامل چیست؟

روش‌ های احراز هویت مختلف شامل احراز هویت چندعاملی، احراز هویت تک عاملی و احراز هویت یکپارچه هستند.

احراز هویت چندعاملی به استفاده از چندین روش یا لایه امنیتی برای تأیید هویت کاربران اشاره دارد. این روش معمولاً ترکیبی از عوامل مختلف نظیر رمز عبور، کد ارسال شده به تلفن همراه، و شناسایی بیومتریک است که به‌ طور همزمان برای افزایش امنیت مورد استفاده قرار می‌گیرند.

احراز هویت تک عاملی تنها از یک روش برای تأیید هویت کاربر استفاده می ‌کند، که معمولاً شامل رمز عبور یا کد یک ‌بار مصرف است. بهتر است بدانید این روش به ‌طور معمول ساده ‌تر و سریع ‌تر است، اما ممکن است امنیت کمتری نسبت به روش‌های چندعاملی داشته باشد.

احراز هویت یکپارچه به کاربران این امکان را می‌دهد تا با ورود به یک سیستم واحد، به تمامی سرویس‌ها و اپلیکیشن‌های متصل به آن دسترسی پیدا کنند. این روش به‌ طور ویژه در محیط ‌های سازمانی و تحت وب کاربرد دارد و باعث سهولت در مدیریت ورود و امنیت می‌ شود.

اهزار هویت چیست؟

احراز هویت (Authentication) به فرآیندی گفته می شود که طی آن سیستم یا سازمانی هویت یک کاربر یا دستگاه را تأیید می ‌کند تا اطمینان حاصل شود که این فرد یا سیستم همان کسی است که ادعا می‌ کند. این فرآیند یکی از اصلی ‌ترین بخش‌ های امنیت اطلاعات و شبکه است که به جلوگیری از دسترسی غیرمجاز به منابع و اطلاعات حساس کمک می ‌کند. در احراز هویت، کاربران یا سیستم‌ ها معمولاً باید اطلاعاتی را ارائه دهند که فقط آن‌ ها از آن مطلع هستند، مانند رمز عبور یا پین (pin)، چیزی که دارند مانند کارت هوشمند یا توکن، یا چیزی که هستند، مانند اثر انگشت یا تشخیص چهره. این روش‌ها می ‌توانند به ‌تنهایی یا در ترکیب با یکدیگر استفاده شوند تا سطح امنیت بیشتری را فراهم کنند.

روش‌های احراز هویت در سطوح مختلفی مانند احراز هویت تک ‌عاملی (Single-Factor Authentication یا SFA) که تنها از یک عامل مانند رمز عبور استفاده می ‌شود، و احراز هویت چندعاملی (Multi-Factor Authentication یا MFA) که ترکیبی از چند عامل احراز هویت است، پیاده‌ سازی می ‌شوند.

توجه داشته باشید که در MFA، علاوه بر عامل دانش (مانند رمز عبور)، ممکن است از عوامل مالکیت (مانند دستگاه یا کارت) و عوامل بیومتریک (مانند اثر انگشت یا تشخیص چهره) استفاده شود. احراز هویت دو‌مرحله ‌ای (2FA) نوعی از MFA است که امنیت بیشتری نسبت به SFA دارد و معمولاً ترکیبی از رمز عبور و یک کد ارسال‌ شده به تلفن یا ایمیل کاربر است. این تکنیک‌ها در محیط ‌های آنلاین و شبکه ‌های شرکتی به ‌طور گسترده استفاده می ‌شوند تا از نفوذ افراد غیرمجاز به سیستم‌ ها و سرورها جلوگیری شود.

چرا احراز هویت در امنیت سایبری مهم است؟

احراز هویت، سازمان ها را قادر می سازد تا ایمنی شبکه های خود را با دادن اجازه دسترسی فقط به کاربران یا پروسه های احراز هویت شده به منابع محافظت شده، حفظ کنند. این منابع می توانند شامل کامپیوترهای شخصی، شبکه های بی سیم، اکسس پوینت بی سیم، پایگاه های داده، وب سایت ها و سایر اپلیکیشن ها و سرویس های مبتنی بر شبکه باشد.

پس از احراز هویت، یک کاربر یا پروسه معمولاً تحت یک پروسه احراز دسترسی قرار می گیرد تا مشخص شود که آیا موجودیت تأیید شده، به یک منبع یا سیستم محافظت شده خاص می تواند دسترسی داشته باشد یا خیر. یک کاربر می تواند احراز هویت شود، اما اگر به کاربر اجازه دسترسی به یک منبع داده نشده باشد، امکان دسترسی به آن فراهم نمی شود.

در حالی که اصطلاحات احراز هویت (Authentication) و احراز دسترسی (Authorization) اغلب به جای یکدیگر استفاده می‌شوند و با هم پیاده‌سازی می‌شوند، اما عملکردهای مجزایی هستند. احراز هویت شامل تأیید هویت یک کاربر یا پروسه ثبت شده قبل از فعال کردن دسترسی به شبکه ها و سیستم های محافظت شده است. احراز دسترسی یک فرآیند دقیق تر است که تضمین می کند کاربر یا پروسه احراز هویت شده مجوز دسترسی به منبع خاص درخواست شده را دریافت کرده است یا خیر.

فرآیندی که از طریق آن دسترسی به برخی منابع محافظت شده به کاربران خاصی محدود می شود، کنترل دسترسی نامیده می شود. در مدل های کنترل دسترسی، احراز هویت همیشه قبل از احراز دسترسی است. انواع مختلف کنترل دسترسی به لایه های مختلف احراز هویت نیاز دارند.

احراز هویت چگونه کار می کند؟

در طی احراز هویت، اطلاعات اکانت ارائه شده توسط کاربر با اطلاعات موجود در یک پایگاه داده حاوی اطلاعات کاربران مجاز مقایسه می شود. این پایگاه داده می تواند بر روی سرور سیستم عامل محلی یا سرور احراز هویت قرار گیرد. اگر اطلاعات اکانت با اطلاعات موجود در فایل مطابقت داشته باشند و موجودیت تأیید شده، مجاز به استفاده از منبع باشد، کاربر دسترسی پیدا می کند.

مجوزهای کاربر تعیین می کند که کاربر به کدام منابع و سایر حقوق دسترسی مرتبط با کاربر، دسترسی پیدا می کند. آن حقوق دیگر، می تواند فاکتورهایی مانند ساعاتی که کاربر می تواند به منبع دسترسی داشته باشد و چه مقدار از منبع می تواند مصرف کند، باشد.

به طور سنتی، احراز هویت توسط سیستم‌ ها یا منابعی که به آنها دسترسی پیدا می کردید، انجام می ‌شد. به عنوان مثال، یک سرور با استفاده از سیستم پسورد، آی دی های لاگین یا نام کاربری و پسورد خود، کاربران را احراز هویت می کرد.

با این حال، پروتکل‌ های اپلیکیشن وب – مانند HTTP و HTTPS – stateless هستند، به این معنی که احراز هویت دقیق، کاربران نهایی را ملزم می‌کند که هر بار که با استفاده از HTTPS به منبعی دسترسی پیدا می‌کنند، مجددا احراز هویت شوند. برای ساده‌سازی احراز هویت کاربر برای اپلیکیشن‌های وب، سیستم احراز هویت، یک توکن تأیید احراز هویت امضا شده را برای اپلیکیشن کاربر نهایی صادر می‌کند. آن توکن به هر درخواست کلاینت اضافه می شود. این بدان معناست که کاربران مجبور نیستند هر بار که از یک اپلیکیشن وب استفاده می کنند، عملیات لاگین را انجام دهند.

احراز هویت برای چه مواردی استفاده می شود؟

سازمان‌ها از احراز هویت برای کنترل افرادی که می‌توانند به شبکه‌ و منابع شرکت دسترسی داشته باشند، و برای شناسایی و کنترل ماشین‌ها و سرورهایی که دسترسی دارند، استفاده می‌کنند. شرکت ها همچنین از احراز هویت استفاده می کنند تا کارمندان راه دور بتوانند به اپلیکیشن ها و شبکه ها به طور ایمن دسترسی داشته باشند. برخی از موارد استفاده خاص شامل موارد زیر است:

لاگین به سیستم های شرکتی

روش‌های احراز هویت به منظور تأیید هویت کارکنان و اعطا دسترسی آنها به سیستم‌های شرکتی مانند ایمیل، پایگاه‌های داده و مرکز اسناد، استفاده می‌شود. این روش به حفظ محرمانه بودن و یکپارچگی داده های حساس شرکت کمک می کند.

بانکداری آنلاین و تراکنش های مالی

روش های احراز هویت، هویت مشتریان را تأیید می کند و اطمینان حاصل می کند که فقط کاربران مجاز می توانند به حساب های بانکی دسترسی داشته باشند، تراکنش های مالی را تأیید کنند و سایر فعالیت های بانکی آنلاین را انجام دهند.

دسترسی راه دور ایمن

بسیاری از سازمان ها به کارمندان خود اجازه می دهند از راه دور کار کنند و از مکان های خارج از سازمان به منابع متصل شوند. روش های احراز هویت، دسترسی راه دور ایمن، تأیید هویت کاربران ریموت، اطمینان از دسترسی مجاز و حفظ امنیت زیرساخت شبکه سازمان را امکان پذیر می کند.

سوابق الکترونیکی مراقبت های بهداشتی (EHRs)

روش‌های احراز هویت در مراقبت‌های بهداشتی حیاتی هستند تا از حریم خصوصی و امنیت EHR بیماران محافظت کنند و در عین حال متخصصان مجاز مراقبت‌های بهداشتی را قادر می‌سازند در صورت نیاز به آنها دسترسی داشته باشند.

تراکنش های تجارت الکترونیک. روش های احراز هویت برای تأیید هویت مشتریان، محافظت از اطلاعات حساس و امکان ساختن تراکنش های آنلاین امن، استفاده می شود. این کار به جلوگیری از کلاهبرداری و افزایش اعتماد مشتری کمک می کند.

فاکتورهای احراز هویت چیست؟

اعتبارسنجی یک کاربر با شناسه کاربری و پسورد، ابتدایی ترین نوع احراز هویت در نظر گرفته می شود و فقط کافی است که کاربر آن دو اطلاعات را بداند. از آنجایی که این نوع احراز هویت تنها به یک عامل احراز هویت متکی است، این یک نوع SFA است.

احراز هویت قوی در برابر حمله، قابل اعتمادتر و مقاوم تر است. به طور معمول، حداقل از دو نوع مختلف فاکتور احراز هویت استفاده می کند و اغلب به رمزهای عبور قوی با حداقل هشت کاراکتر، ترکیبی از حروف کوچک و بزرگ، نمادها و اعداد خاص نیاز دارد. 2FA و MFA انواعی از احراز هویت قوی هستند که MFA یکی از رایج‌ترین روش‌های احراز هویت امروزی است.

یک فاکتور احراز هویت بخشی از داده یا ویژگی را ارائه می کند که می تواند کاربری که درخواست دسترسی به یک سیستم دارد را تائید کند. یک ضرب المثل امنیتی قدیمی می گوید که فاکتورهای احراز هویت می تواند چیزی باشد که شما می دانید، چیزی که دارید یا چیزی که هستید. فاکتورهای اضافی در سال‌های اخیر پیشنهاد و اعمال شده‌اند که مکان، اغلب به عنوان فاکتور چهارم و زمان به عنوان فاکتور پنجم عمل می‌کند.

فاکتورهای احراز هویت

فاکتورهای احراز هویت که در حال حاضر مورد استفاده قرار می گیرند عبارتند از:

زمان و مکان

دو مورد از پنج فاکتوری هستند که برای احراز هویت کاربری که درخواست دسترسی به یک سیستم را دارد، استفاده می شود.

فاکتور دانش

فاکتور دانش، یا چیزی که شما می دانید، می تواند هر اطلاعات اکانتی باشد که منعکس کننده اطلاعات کاربر است، مانند شماره شناسایی شخصی (PIN)، نام کاربری، پسورد یا جوابهای سؤالات امنیتی مخفی.

فاکتور مالکیت

فاکتور مالکیت ،یعنی چیزی که شما دارید می تواند نوعی اطلاعات اکانت باشد  که کاربر می تواند با خود داشته باشد یا حمل کند مثل دستگاه های سخت افزاری مانند توکن امنیتی، کارت هوشمند یا تلفن همراه که می توانید برای دریافت پیام متنی یا اجرای اپلیکیشن احراز هویت که می تواند پسورد یکبار مصرف (OTP) یا پین ایجاد کند، استفاده کنید.

فاکتور ذاتی

عامل ذاتی، یا چیزی که شما هستید، معمولا بر اساس شناسایی بیومتریک مانند اثر انگشت ، تشخیص چهره یا اسکن شبکیه است.

فاکتور مکان

جایی که شما هستید ممکن است کمتر مشخص باشد، اما گاهی اوقات برای تکمیل فاکتورهای دیگر استفاده می شود. مکان را می توان با دقت معقول توسط دستگاه های مجهز به سیستم موقعیت یاب جهانی یا با دقت کمتر به وسیله بررسی آدرس ها و مسیرهای شبکه تعیین کرد. فاکتور مکان معمولاً تنها فاکتور نیست که برای احراز هویت استفاده می شود. معمولاً فاکتورهای دیگری را تکمیل می کند و ابزاری برای رد برخی درخواست ها فراهم می کند. به عنوان مثال، می‌تواند از دسترسی مهاجمی که در یک منطقه جغرافیایی دور افتاده قرار دارد و خود را به عنوان کاربری که معمولاً از خانه یا محل کار خود در کشور اصلی سازمان لاگین می کند معرفی می کند، جلوگیری کند.

فاکتور زمان

مانند فاکتور مکان، فاکتور زمان یا زمانی که شما در حال احراز هویت هستید، مکانیزم تکمیلی دیگری برای از بین بردن مهاجمانی است که سعی می کنند در زمانی که آن منبع در دسترس کاربر مجاز نیست، به آن منبع دسترسی پیدا کنند. اغلب با موقعیت مکانی جفت می شود. به عنوان مثال، اگر کاربر آخرین بار در ظهر در ایالات متحده احراز هویت شده باشد، تلاش برای احراز هویت یک ساعت بعد از آسیا بر اساس ترکیب زمان و مکان رد می شود. علیرغم شایستگی آنها به عنوان فاکتورهای تکمیلی احراز هویت، مکان و زمان به خودی خود برای احراز هویت یک کاربر، بدون حداقل یکی از سه فاکتور اول، کافی نیستند.

انواع مختلف احراز هویت چیست؟

انواع مختلفی از مکانیسم های احراز هویت وجود دارد، از جمله موارد زیر:

احراز هویت تک-عاملی

SFA رایج ترین روش احراز هویت است؛ و فقط یک فایل پسورد که در آن شناسه های کاربر همراه با هش های پسوردهای مرتبط با هر کاربر ذخیره می شود، کافی است. هنگام لاگین به سیستم، پسوردی که کاربر ارسال می کند هش شده و با مقدار موجود در فایل رمز مقایسه می شود. اگر دو هش مطابقت داشته باشند، کاربر احراز هویت می شود.

این رویکرد برای احراز هویت دارای اشکالات متعددی است، به ویژه برای منابع مستقر در سیستم های مختلف. یکی از دلایل این است که مهاجمانی که به فایل پسورد یک سیستم دسترسی پیدا می کنند، می توانند از حملات brute-force علیه پسوردهای هش شده برای استخراج پسورد استفاده کنند. SFA همچنین ملزم می کند اپلیکیشن های مدرنی که به منابع چندین سیستم دسترسی دارند چندین احراز هویت انجام دهند.

تکنولوژی Single Sign-On برخی از نقاط ضعف احراز هویت مبتنی بر پسورد را برطرف کرده است. همچنین می توان تا حدی با نام های کاربری و رمزهای عبور هوشمندتر بر اساس قوانینی مانند حداقل طول و پیچیدگی و با استفاده از حروف بزرگ و نمادها آنها را برطرف کرد. با این حال، احراز هویت مبتنی بر پسورد و احراز هویت مبتنی بر دانش نسبت به سیستم هایی که به چندین روش مستقل نیاز دارند آسیب پذیرتر هستند.

احراز هویت دو-عاملی

2FA یک لایه حفاظتی اضافی را با ملزم کردن کاربر به ارائه فاکتور دوم تائید هویت علاوه بر پسورد، فراهم می کند. در این روش کاربر ملزم به می شود. این سیستم ها اغلب از کابران می خواهند کد تائید ارسالی به تلفن همراه از پیش ثبت شده یا کدی که در یک اپلیکیشن احراز هویت ایجاد می شود را وارد کنند.

احراز هویت چند-عاملی

MFA از کاربران می خواهد با بیش از یک فاکتور، هویت خود را احراز کنند، که ممکن است یک فاکتور بیومتریک مانند اثر انگشت یا تشخیص چهره باشد، یا یک فاکتور مالکیت مانند جا کلیدی امنیتی، یا یک کد که توسط اپلیکیشن احراز هویت تولید شده.

رمز یکبار مصرف

OTP یک رشته کاراکترهای عددی یا عددی-الفبایی است که به طور خودکار ایجاد می شود و یک کاربر را احراز هویت می کند. این پسورد فقط برای یک جلسه لاگین یا تراکنش معتبر است و معمولاً برای کاربران جدید یا کاربرانی که پسورد خود را گم کرده‌اند نیز استفاده می شود. در این روش به آنها یک OTP داده می شود تا لاگین کنند و پسورد جدید خود را بسازند.

احراز هویت سه-عاملی

این نوع MFA از سه عامل احراز هویت استفاده می‌کند – معمولاً اینها یک فاکتور دانش، مانند پسورد، همراه با یک فاکتور مالکیت، مانند یک توکن امنیتی، و یک فاکتور ذاتی، مانند بیومتریک هستند.

انواع احراز هویت بیومتریک

احراز هویت بیومتریک

این نوع احراز هویت معمولاً به عنوان فاکتور دوم یا سوم استفاده می شود. اسکن اثر انگشت، اسکن صورت یا شبکیه چشم و تشخیص صدا نمونه های رایجی هستند. حداقل 16 فاکتور احراز هویت بیومتریک وجود دارد، از اسکن اثر انگشت و شبکیه چشم گرفته تا تشخیص صدا و الگوهای رگ.

احراز هویت موبایل

این پروسه تأیید کاربران از طریق دستگاه های آنها، یا تأیید صحت خود دستگاه ها است. این به کاربران امکان می دهد از هر کجا به مکان ها و منابع امن وارد شوند. فرآیند احراز هویت تلفن همراه معمولاً به MFA نیاز دارد که می تواند شامل OTP ها، احراز هویت بیومتریک یا کد پاسخ سریع باشد.

احراز هویت مداوم

با این نوع احراز هویت، کاربران وارد یا خارج نمی شوند. در عوض، اپلیکیشن یک شرکت به طور مداوم یک امتیاز احراز هویت را محاسبه می کند که میزان اطمینان از اینکه مالک حساب شخصی است که از دستگاه استفاده می کند را اندازه می گیرد.

احراز هویت رابط برنامه نویسی اپلیکیشن (API)

سه روش زیر، روش های استاندارد مدیریت احراز هویت API هستند:

• در احراز هویت ابتدایی HTTP، سرور، اطلاعات احراز هویت مانند نام کاربری و پسورد را از یک کلاینت درخواست می کند. سپس مشتری اطلاعات احراز هویت را در یک هدر احراز دسترسی به سرور ارسال می کند.
• در احراز هویت کلید API، یک مقدار تولید شده منحصر به فرد به کاربر برای اولین بار اختصاص داده می شود که نشان می دهد کاربر شناخته شده است. هر بار که کاربر سعی می کند دوباره وارد سیستم شود، از کلید منحصر به فرد او استفاده می شود تا تأیید شود که همان کاربری است که قبلاً وارد سیستم شده است.
• Open Authorization یا OAuth، یک استاندارد باز برای احراز هویت و احراز دسترسی مبتنی بر توکن در اینترنت است. این استاندارد این امکان را فراهم می سازد که اطلاعات اکانت کاربر توسط سرویس های شخص ثالث مانند فیسبوک، بدون افشای پسورد کاربر، استفاده شوند. OAuth به عنوان یک واسطه از طرف کاربر عمل کرده و به سرویس یک توکن دسترسی ارائه می دهد که به اشتراک گذاری اطلاعات اکانت خاص را مجاز می کند.

احراز هویت در مقابل احراز دسترسی

احراز هویت تأیید می کند که کاربر همان کسی است که می گوید. احراز دسترسی فرآیندی است که از طریق آن یک ادمین، حقوقی را به کاربران تأیید شده اعطا می کند؛ و همچنین فرآیند بررسی مجوزهای اکانت کاربری برای تأیید دسترسی کاربر به آن منابع است.

امتیازات و ترجیحات اعطا شده برای یک اکانت مجاز به مجوزهای کاربر بستگی دارد. آنها به صورت محلی یا روی یک سرور احراز هویت ذخیره می شوند. یک ادمین تنظیمات تعریف شده برای این متغیرهای دسترسی کاربر را ایجاد می کند.

احراز هویت کاربر در مقابل احراز هویت ماشین

ماشین‌ها و اپلیکیشن‌ها باید اقدامات خودکار خود را در یک شبکه مجاز کنند. نمونه هایی از این موارد عبارتند از سرویس های بکاپ گیری آنلاین، پچ، به روز رسانی و سیستم های نظارت از راه دور، مانند مواردی که در تکنولوژی های پزشکی از راه دور و شبکه هوشمند استفاده می شود. همه اینها باید به طور ایمن احراز هویت شوند تا تأیید شوند که مجاز به انجام هر تعاملی که درخواست می کنند هستند و هکر نیستند.

احراز هویت ماشین را می توان با اطلاعات اکانت ماشین، مشابه شناسه و پسورد کاربر، اما ارائه شده توسط دستگاه مورد نظر، انجام داد. احراز هویت ماشین همچنین از گواهی‌های دیجیتال صادر و تأیید شده توسط یک مرجع گواهی به عنوان بخشی از زیرساخت کلید عمومی برای اثبات هویت در حین تبادل اطلاعات از طریق اینترنت استفاده می‌کند.

با رشد دستگاه‌های مجهز به اینترنت، احراز هویت قابل اعتماد دستگاه برای فعال کردن ارتباطات ایمن برای اتوماسیون خانگی و سایر کاربردهای اینترنت اشیا، بسیار حیاتی است. هر اکسس پوینت اینترنت اشیا یک نقطه نفوذ بالقوه است. و هر دستگاه شبکه ای نیاز به احراز هویت ماشین قوی دارد و باید برای دسترسی محدود پیکربندی شود تا در صورت نقض آنها، کارهایی را که می توان انجام داد محدود کرد.

سخن پایانی 

در نهایت، انتخاب روش مناسب احراز هویت بستگی به نیازها و سطح امنیت مورد نظر شما دارد. در حالی که احراز هویت چندعاملی به عنوان یکی از امن‌ترین روش‌ها شناخته می‌شود و می‌تواند محافظت زیادی در برابر تهدیدات امنیتی ارائه دهد، احراز هویت تک عاملی و یکپارچه نیز با توجه به سادگی و کارآیی خود در موقعیت‌های مختلف کاربردی هستند. با ارزیابی دقیق نیازهای امنیتی و استفاده از تکنولوژی‌های مناسب، می‌توانید اطمینان حاصل کنید که اطلاعات و دسترسی‌های شما به بهترین شکل ممکن محافظت می‌شود.

Single Sign On (SSO) یک سرویس احراز هویت است که به کاربر اجازه می دهد با یک بار استفاده از اطلاعات لاگین مثلا نام کاربری و رمز عبور  بتواند به چندین اپلیکیشن دسترسی داشته باشد. افراد، شرکت ها و سازمان های کوچک و متوسط می توانند از SSO برای سهولت مدیریت اطلاعات اکانت متعدد استفاده کنند. SSO به کاربران این امکان را می دهد تا بتوانند به چندین اپلیکیشن لاگین کنند، بدون اینکه نیاز به یادآوری پسورد برای هر کدام داشته باشند. در ادامه این مطلب با ما همراه باشید تا به بررسی جامع این موضوع بپردازیم.

Single Sign on یا احراز هویت یکپارچه چیست؟

SSO یک راهکار احراز هویتی امن است که به کاربران اجازه می دهد تنها با استفاده از یک مجموعه داده ای برای احراز هویت، هم بتوانند بدون اتلاف وقت و انرژی به سایت ها و اپلیکیشن های مختلف وارد شوند و همچنین از دردسر های فراموشی پسورد نیز پیشگیری شود.
Single Sign On یا شناسایی یگانه (SSO) یک راهکار احراز هویت است که به کاربران اجازه می‌دهد تنها با یک بار ورود به سیستم، به چندین سرویس، اپلیکیشن، یا وبسایت دسترسی پیدا کنند. در این روش، پس از وارد کردن یک نام کاربری و پسورد در ابتدا، کاربر نیازی به وارد کردن مجدد اطلاعات در هر مرحله و برای هر سرویس ندارد. SSO بر اساس ایجاد یک رابطه اعتماد بین ارائه‌دهنده هویت (مانند گوگل یا فیسبوک) و ارائه‌دهنده سرویس (مانند وبسایت‌ها یا اپلیکیشن‌ها) عمل می‌کند. این راهکار موجب صرفه‌جویی در وقت و کاهش فراموشی رمز عبور می‌شود.
در سیستم SSO، مکانیزم احراز هویت به گونه‌ای طراحی شده که از طریق گواهینامه‌ها و پروتکل‌های امنیتی، اطمینان حاصل می‌شود که هویت کاربر به طور ایمن به تمامی سرویس‌های مرتبط منتقل می‌شود. این سیستم امنیت را بهبود می‌بخشد، زیرا کاربران می‌توانند از پسوردهای قوی‌تر و پیچیده‌تر استفاده کنند، بدون اینکه نگران به‌خاطر سپردن چندین پسورد برای سرویس‌های مختلف باشند.

Single Sign-on یا شناسایی یگانه (SSO) چیست؟

شناسایی یگانه یا همان SSO، یک مکانیزم و راهکار احراز هویتی است که باعث می شود با یکبار ورود به سیستم و لاگین کردن در این سرویس، احراز هویت کاربر به تمامی وبسایت ها و اپلیکیشن های موجود در آن سرویس انجام شود و دیگر نیاز نباشد که هر دفعه و در هر مرحله، نام کاربری و پسورد وارد شود که همین، منجر به صرفه جویی در انرژی و وقت کاربران می شود.

Single Sign-on چطور کار می‌کند؟

در حالت عادی، زمانی که می خواهید وارد سایت یا اپلیکیشنی شوید که نیاز به احراز هویت دارید، ابتدا باید نام کاربری و پسورد خود را وارد کنید تا اپلیکیشن یا سامانه مورد نظر اطلاعات شما را با اطلاعات پایگاه داده ای خودش تطبیق دهد و سپس به شما اجازه ورود دهد؛ ولی در حالت SSO، احراز هویت شما به جای نام کاربری و پسورد شما، به اعتماد بین دامنه ها و نرم افزار ها بستگی دارد و نیاز نیست که شما هر بار نام کاربری و پسورد خود را وارد کنید و احراز هویت شما بر اساس اعتبار سرویس ارائه دهنده هویت به صورت خودکار انجام می شود.
Single Sign-on، بر مبنای یک رابطه اعتماد بین اپلیکیشن (ارائه دهنده سرویس) و ارائه دهنده هویت (مانند گوگل) عمل می کند که بر پایه یک گواهینامه بین ارائه دهنده سرویس و ارائه دهنده هویت برقرار می شود به طوری که شما برای احراز هویت در یک نرم افزار یا وبسایت، فقط کافی است نام کاربری و پسورد خود را یک بار ثبت کنید؛ Single Sign On اطلاعاتی که شما وارد کردید را با مخزن اطلاعات کاربران مقایسه کرده و در صورت صحت و تایید اطلاعات، ورود و اجازه دسترسی کاربر در سامانه SSO مجاز می شود و پس از این، ورود کاربر به تمام وبسایت ها و اپلیکیشن های متصل به این سرویس مجاز اعلام می شود و تا زمانی که شما در داخل این سرویس لاگین هستید، نیاز به وارد کردن نام کاربری و پسورد نخواهد بود.

مزایای سرویس SSO

سرویس Single Sign-on یا همان SSO، با اینکه بسیار ساده و آسان می آید ولی از امتیاز امنیتی بالایی برخوردار است و شاید برای شما تعجب آور باشد که چگونه یک سرویس می تواند با یک پسورد و فقط یک بار استفاده از آن، از استفاده چندین پسورد مختلف و مکرر امن تر باشد؛ با ما همراه باشید تا به دلایلی که SSO را انتخابی ایمن تر و بهتری می سازند بپردازیم:

پسورد قوی

در صورت استفاده از سرویس های SSO، به خاطر سپردن پسورد ها و نام های کاربری لزومی ندارد و کاربران می ‌توانند برای تامین امنیت حساب‌های خود از پسورد های پیچیده و قدرتمند تری که حفظ کردن آن‌ها شاید دشوار باشد، استفاده کنند.

پسورد های مختلف و متنوع

کاربران از به خاطر سپردن و استفاده کردن از پسورد و نام کاربری های متفاوت برای اپلیکیشن های متفاوت، خسته می شوند و در نتیجه ترجیح می‌دهند برای تمام حساب‌های کاربری خود، از پسورد و نام کاربری واحد و یکسانی استفاده کند.
این کار مشکلات و خطرات امنیتی زیادی ره به دنبال دارد؛ زیرا استفاده از پسورد یکسان برای تمام سرویس‌ها، یعنی تمام سرویس‌ها به اندازه سرویسی امنیت دارند که از پایین‌ترین سطح حفاظت از پسورد برخوردار است! بنابراین، اگر پایگاه داده‌های آن سرویس مذکور به خطر بیافتد، مهاجمان می ‌توانند از پسورد کاربر برای دسترسی به تمام سرویس‌های مورد استفاده او، بهره ببرند ولی سامانه Single Sign On با ارائه امکان ورود یکپارچه به سیستم، این خطر را رفع می‌کند.

اجرای بهتر خط مشی های پسورد

Single Sign On به متخصصین حوزه IT این اجازه را می‌دهد که قوانین مربوط به امنیت پسورد را به سادگی اعمال کنند؛ برای مثال، برخی از سازمان ‌ها از کاربران خود می خواهند که پسورد خود را به صورت دوره‌ای تغییر دهند؛ با استفاده از SSO، تغییر دادن پسورد به فرایند ساده‌تری تبدیل می‌شود و به این ترتیب، کاربران به جای اینکه چندین پسورد را تغییر دهند، فقط یک رمز عبور تغییر می دهند.

احراز هویت چند عاملی 

احراز هویت چند عاملی یا همان MFA، به استفاده از بیش از یک عامل هویتی برای احراز هویت کاربر مربوط است؛ به عنوان مثال، کاربر علاوه بر وارد کردن نام کاربری و پسورد، شاید مجبور باشد از یک دستگاه USB استفاده کند یا کدی را وارد کند که روی گوشی موبایلش ظاهر می‌شود؛ برخورداری از یک شیء فیزیکی مانند دستگاه USB، که هویت کاربر را تایید می‌کند، پیش‌نیاز یک احراز هویت چند عاملی است و استفاده کردن از پروتکل احراز هویت چند عاملی، بسیار ایمن تر از یک پسورد واحد است بنابراین، کاربران با استفاده از سامانه SSO می‌توانند از این روش برای افزایش امنیت پسورد بهره‌مند شوند.

نکته واحد برای اجرای مجدد ورود رمز عبور

ادمین‌های شبکه می‌توانند پس از مدت زمانی مشخصی اعتبارنامه‌ ها را مجددا وارد کنند، و مطمئن شوند که کاربر همچنان از طریق همان دستگاه مورد استفاده برای ورود به سیستم، فعالیت می‌کند؛ این سامانه احراز هویت یکپارچه، یک مکان مرکزی نیز در اختیار ادمین ‌ها قرار می‌دهد تا به جای اعمال فرایند های مختلف روی اپلیکیشن‏های مختلف، فقط یک فرآیند مشخص را روی همه اپلیکیشن‌های داخلی اجرا کنند.

مدیریت اعتبار داخلی به جای حافظه خارجی

اپلیکیشن ها و سرویس‌های مختلف معمولا نام کاربری و پسورد کاربران خود را از راه دور و به شیوه مدیریت نشده ای ذخیره می‌کنند که این ممکن است امنیت کاربر را به خطر بیندازد؛ ولی با استفاده از SSO، نام کاربری و پسورد کاربر به حالت داخلی و در محیطی ذخیره می‌شوند که تیم IT قادر است آن را به روش بهتر و ایمن تری کنترل و مدیریت کند.

اتلاف زمان کمتر برای بازیابی رمز عبور 

استفاده از سامانه SSO، باعث کاهش اتلاف زمان تیم‌های فنی می‌شود زیرا متخصصین IT وقت کمتری را صرف پاسخگویی به کاربران در رابطه با بازیابی پسورد های متعدد مورد استفاده در برنامه‌های مختلف می‌کنند و همچنین، کاربران نیز زمان کمتری را صرف ورود به سامانه‌ها و اپلیکیشن ‌های مختلف می‌کنند؛ به این ترتیب استفاده از سامانه Single Sign On باعث افزایش بهره‌وری کسب‌وکار، و صرفه جویی در زمان می‌شود.

تفاوت SSO با مکانیزم Central Authentication service) CAS) چیست؟

برای ورود به سیستم SSO، کاربران فقط یک بار احراز هویت می کنند، صرف نظر از اینکه پس از ورود اولیه به چه تعداد سرویس یا اپلیکیشن دسترسی پیدا کنند؛ شبکه، اطلاعات و هویت کاربران را به خاطر می سپارد و هر زمان که کاربران بخواهد به یک منبع دسترسی پیدا کنند از آن اطلاعات استفاده می کند؛ بنابراین یک سرویس SSO، دو مشکل عمده را برطرف می‌کند.

1. دیگر نیاز نخواهد بود که کاربران چندین بار اطلاعات احراز هویت خود را وارد کنند.
2. کاربران دیگر چندین مجموعه از اطلاعات احراز هویت را به خاطر نمیسپارند.

اما در CAS یا احراز هویت متمرکز، پروسه احراز هویت کمی متفاوت است؛ به طوری که ورود به سایر اپلیکیشن ها و وبسایت ‌ها به طور خودکار انجام نمی‌شود و کاربر باید برای به ورود به هر سایت، اطلاعات احراز هویت خود را وارد کند ولی با این حال، مزیت CAS این است که اطلاعات وارد شده، یکسان خواهد بود. سازوکار احراز هویت CAS تنها یک مشکل را برطرف می‌کند و آن هم این است که کاربران دیگر مجبور نخواهند بود چندین مجموعه از اطلاعات احراز هویت را به خاطر بسپارند.

فاکتورهای برقراری یک محیط امن

امروزه، پیدا کردن یک اپلیکیشن کاربردی که نیازهای امنیتی و کنترل دسترسی در آن وجود نداشته باشد کاری بسیار سخت و حتی غیر ممکن است؛ در دنیای اینترنت که تمامی ارتباطات، تراکنش های بانکی، تماس‌ ها، تبادلات و… بیشتر و بیشتر به سمت الکترونیکی ‌شدن حرکت می کنند، اثبات و حضور در اینترنت نیز مهم تر می شود؛ با گسترش دنیای تکنولوژی، IT و ارتباطات، امنیت به یکی از مهم‌ ترین مباحث و موضوعات در پروسه طراحی و مدیریت یک سازمان تبدیل شده و در تمام زیرساخت ها و سرویس‌های درون ‌سازمانی برای استفاده از خدمات اختصاصی باید به طریقی هویت آشکار سازی شود. به طور کلی، برای برقراری یک محیط امن، چند فاکتور و موضوع اساسی باید برقرار باشند، این فاکتورها عبارتند از:

جامعیت:

باید اطمینان حاصل شود که اطلاعات، صحیح و کامل هستند؛ این به معنی دست خوردگی و عدم تغییر پیغام و در نتیجه اطمینان از اینکه داده‌ها با اطلاعات مخربی همچون یک ویروس آلوده نشده‌ باشند، است.

محرمانگی:

اطمینان حاصل کردن از اینکه اطلاعات، فقط و تنها توسط افراد یا سازمانهای مجاز قابل استفاده بوده و هیچگونه فاش ‌سازی دیتا برای افراد غیر مجاز و تأیید هویت نشده، صورت نخواهد گرفت.

شناسایی و احراز هویت: 

هر دو گیرنده و فرستنده، باید از هویت طرف مقابل خود و حقیقت پیام ارسال یا دریافت شده مطمئن باشند.

انکارناپذیری: 

هیچ کدام از دو طرف ارتباط نباید بتوانند مشارکت خود را در ارتباط انکار کنند؛ یعنی تمام امکانات شبکه به راحتی در اختیار افراد مجاز قرار بگیرد و هیچکس نتواند در دسترسی به شبکه ایجاد اشکال کند.

SSO چگونه کار می کند؟

SSO یک تمهید مدیریت هویت متحد است. استفاده از چنین سیستمی گاهی فدراسیون هویت نامیده می شود. Open Autorization (OAuth) فریم ورکی است که امکان استفاده از اطلاعات اکانت کاربر توسط سرویس های شخص ثالث مانند فیسبوک را بدون افشای پسورد کاربر فراهم می کند.OAuth به عنوان یک واسطه از طرف کاربر نهایی عمل کرده و یک توکن دسترسی در اختیار سرویس قرار می دهد که اجازه می دهد اطلاعات خاصی از اکانت به اشتراک گذاشته شود. هنگامی که یک کاربر تلاش می کند به یک اپلیکیشن از ارائه دهنده خدمات دسترسی پیدا کند، ارائه دهنده خدمات درخواستی را برای احراز هویت به ارائه دهنده هویت ارسال می کند. سپس ارائه دهنده خدمات، احراز هویت را تأیید کرده و کاربر وارد می شود.

در یک وب سرویس Single Sign On پایه، یک ماژول ایجینت در سرور اپلیکیشن، اطلاعات احراز هویت خاص را برای یک کاربر از یک پالیسی سرور اختصاصی SSO دریافت کرده و کاربر را از طریق یک بانک کاربر، مانند LDAP، احراز هویت می‌کند. این سرویس، کاربر نهایی را برای تمام اپلیکیشن هایی که مجوزشان به کاربر داده شده است، احراز هویت می‌کند و درخواست‌های پسورد بعدی برای اپلیکیشن ‌های دیگر در همان جلسه را حذف می‌کند.

انواع تنظیمات SSO

برخی از سرویس های SSO از پروتکل هایی مانند Kerberos یاSAML استفاده می کنند.

• در یک راه اندازی مبتنی بر Kerberosپس از ارائه اطلاعات اکانت توسط کاربر، یک تیکت TGT صادر می شود. TGT تیکت های سرویس را برای سایر اپلیکیشن هایی که کاربر می‌خواهد به آنها دسترسی داشته باشد فرا می خواند، بدون اینکه از کاربر بخواهد اطلاعات اکانت را دوباره وارد کند.
• SAML یک استاندارد زبان نشانه گذاری توسعه پذیر است که تبادل اطلاعات احراز هویت کاربر و مجوز را در دامنه های امن تسهیل می کند. سرویس‌های SSO مبتنی بر SAML ارتباطات بین کاربر، ارائه‌دهنده هویت – که فهرست کاربر را نگه داری می کند – و ارائه‌دهنده خدمات را شامل می شود.
• SSO مبتنی بر کارت هوشمند از کاربر نهایی می خواهد که برای اولین لاگین از کارتی استفاده کند که اطلاعات اکانت را در خود دارد. پس از استفاده از کارت، کاربر مجبور نیست نام کاربری یا پسورد را دوباره وارد کند. کارت‌های هوشمند SSO گواهی‌ها و یا پسوردها را در خود ذخیره می‌کنند.

خطرات امنیتی SSO

اگرچه Single Sign On برای کاربران یک راحتی محسوب می شود، اما خطراتی را برای امنیت سازمان ایجاد می کند. مهاجمی که کنترل اطلاعات SSO کاربر را به دست می‌آورد، به هر اپلیکیشنی که کاربر اجازه دسترسی به آن را دارد، دسترسی پیدا می‌کند و میزان آسیب احتمالی را افزایش می‌دهد.

به منظور جلوگیری از دسترسی مخرب،SSO باید با ناظر هویت لینک شود. همچنین برای بهبود امنیت، سازمان ها می توانند از احراز هویت دو-مرحله ای (2FA) یا احراز هویت چند-عاملی در کنار SSO استفاده کنند.

 SSOاجتماعی

گوگل، لینکدین، اپل، توییتر و فیسبوک خدمات محبوب SSO را ارائه می دهند که به کاربران نهایی امکان می دهد با اطلاعات احراز هویت رسانه های اجتماعی خود به اپلیکیشن های شخص ثالث لاگین کنند. اگرچه Single Sign On اجتماعی یک راحتی برای کاربران محسوب می شوند اما می توانند خطرات امنیتی ایجاد کنند زیرا یک نقطه خرابی واحد ایجاد می کنند که می توانند توسط مهاجمان مورد سوء استفاده قرار گیرند.

بسیاری از متخصصان امنیتی به کاربران نهایی توصیه می‌کنند از استفاده از سرویس‌های SSO اجتماعی خودداری کنند زیرا وقتی مهاجمان کنترل اطلاعاتSSO کاربر را به دست می‌آورند، می‌توانند به سایر اپلیکیشن‌هایی که از اطلاعات یکسانی استفاده می‌کنند دسترسی داشته باشند.

SSO سازمانی

نرم افزار و سرویس های سازمانی (eSSO)، پسورد منیجرهایی هستند که شامل بخش های کلاینت و سرور می باشند و کاربر را از طریق ارسال مجدد اطلاعات اکانت به اپلیکیشن های مورد نظر لاگین میکنند. این اطلاعات اکانت ها تقریبا همیشه نام کاربری و پسورد هستند. این اپلیکیشن ها برای کار با سیستم eSSO نیازی به تغییر ندارند.

مزایای SSO چیست

از مزایای SSO می توان به موارد زیر اشاره کرد:

• کاربران باید پسورد و نام کاربری کمتری را برای هر اپلیکیشن به خاطر بسپارند و مدیریت کنند.
• فرآیند ثبت نام و استفاده از اپلیکیشن ها ساده شده است – نیازی به وارد کردن مجدد پسورد نیست.
• حملات فیشینگ کاهش می یابد.
• تیم های پشتیبانی آی تی شکایت یا مشکل کمتری در رابطه با پسورد دریافت خواهند کرد.

معایب SSO

• سطوح خاصی از امنیت را که ممکن است هر اپلیکیشن برای لاگین به آن نیاز داشته باشد در اختیار قرار نمی دهد.
• اگر دسترسی از بین برود، کاربران از تمام سیستم های متصل به Single Sign On خارج می شوند.
• اگر کاربران غیرمجاز دسترسی پیدا کنند، می توانند به بیش از یک اپلیکیشن دسترسی داشته باشند.

فروشندگان SSO

فروشندگان مختلفی محصولات، خدمات و ویژگی های SSO را ارائه می دهند. فروشندگان SSO شامل موارد زیر هستند:

• Rippling به کاربران امکان می دهد از چندین دستگاه وارد اپلیکیشن های ابری شوند.
• Avatier Identity Anywhere SSO برای پلتفرم های مبتنی بر کانتینر داکر است.
• OneLogin by One Identity یک پلتفرم مدیریت دسترسی و هویت ابری است که از SSO پشتیبانی می کند.
• Okta ابزاری با قابلیت SSO است. Okta همچنین از 2FA پشتیبانی می کند و در عمدتا توسط سازمان ها استفاده می شود.

جمع بندی

Single Sign-on یا شناسایی یگانه (SSO) یک راهکار احراز هویت است که به کاربران اجازه می‌دهد تنها با یک بار ورود به سیستم، به چندین سرویس، اپلیکیشن، یا وبسایت دسترسی پیدا کنند. در این روش، پس از وارد کردن یک نام کاربری و پسورد در ابتدا، کاربر نیازی به وارد کردن مجدد اطلاعات در هر مرحله و برای هر سرویس ندارد. SSO بر اساس ایجاد یک رابطه اعتماد بین ارائه‌دهنده هویت (مانند گوگل یا فیسبوک) و ارائه‌دهنده سرویس (مانند وبسایت‌ها یا اپلیکیشن‌ها) عمل می‌کند. این راهکار موجب صرفه‌جویی در وقت و کاهش فراموشی رمز عبور می‌شود.
در سیستم SSO، مکانیزم احراز هویت به گونه‌ای طراحی شده که از طریق گواهینامه‌ها و پروتکل‌های امنیتی، اطمینان حاصل می‌شود که هویت کاربر به طور ایمن به تمامی سرویس‌های مرتبط منتقل می‌شود. این سیستم امنیت را بهبود می‌بخشد، زیرا کاربران می‌توانند از پسوردهای قوی‌تر و پیچیده‌تر استفاده کنند، بدون اینکه نگران به‌خاطر سپردن چندین پسورد برای سرویس‌های مختلف باشند. شرکت داریا، وارد کننده محصولات اورجینال امنیت شبکه برند های فورتی نت، سیسکو و سوفوس بوده و شما را در تامین، حفظ و تقویت امنیت شبکه تان یاری می کند. شما می توانید برای دریافت مشاوره رایگان و خرید محصولاتی همچون فایروال فورتی گیت، با کارشناسان ما در ارتباط باشید.